Verhalen

Laat het gezin met rust

Laat het gezin met rust
18 augustus 2014 / Arnold Heertje
tumblr_m8cxi4tBTq1qg39ewo1_500

Door: Kik de Jong

Niet kindermishandeling tiert welig, maar de paniek eromheen

Ieder jaar komen er 120.000 meldingen van kindermishandeling binnen bij het AMK. Stel je voor: Net zoveel kinderen als Maastricht inwoners heeft worden jaarlijks mishandeld. Als werkelijk op zo’n grote schaal kinderen mishandeld zouden worden, moeten ouders echt volledig het spoor bijster zijn.

Maar het cijfer klopt niet. Het is veel te hoog.

In de 15 jaar dat ik werkzaam was in het onderwijs, ben ik geen ouders tegengekomen, die hun kinderen mishandelen. Er waren natuurlijk problemen in de gezinnen van de leerlingen, zoals in elk gezin, zoals in elk leven. Sommige kinderen voelden zich alleen, sommige ouders hadden geen begrip, er was ruzie of een pestende broer, ouders hadden geen tijd omdat ze veel werkten, sommige ouders lazen hun kinderen nooit voor. Dat soort dingen hoort bij het leven en is geen mishandeling. Maar tegenwoordig heet dit allemaal mishandeling of verwaarlozing. En daar vliegt men uit de bocht.

Een kind bestaat voor de helft uit het DNA van de moeder, en voor de helft uit DNA van de vader. Ouders en kinderen hebben een zeer sterke band. De hechting aan de moeder begint zelfs al in de baarmoeder. Het is van groot belang ouders en kind niet te scheiden.

Kinderen en ouders zijn elkaars spiegel. Zij herkennen zichzelf in elkaar, nemen dingen van elkaar over en groeien samen verder. Niet altijd bewust. Maar dit is zoals het leven bedoeld is. Ieder kind krijgt mooie, maar ook moeilijke dingen mee van zijn ouders. Door zijn ouders te leren kennen, leert het zichzelf kennen. Door het kind te leren kennen, leren ouders ook weer over zichzelf. Problemen zijn er om te overwinnen en daar groeit de mens van. Maar groeien en zich ontwikkelen kan de mens alleen op zijn eigen tijd, op zijn eigen manier. De wisselwerking tussen ouders en kind is uitermate belangrijk en kan niet overgenomen worden door een ander. De band, hoe slecht die soms ook is, kan niet verbroken worden en kunstmatig met een ander aangegaan worden.

Uit een indringende documentaire over “De dwaze oma’s van Argentinië”,komt naar voren, dat, zelfs als het kind vlak na de geboorte is weggehaald en opgevoed door anderen, wat ten tijde van het schrikbewind van Videla op grote schaal gebeurde, de herkenning als het herenigd wordt met zijn familie, onbeschrijflijk is. Het voelt als thuiskomen. Het leed dat het kind is aangedaan, door het zijn eigen familie te ontnemen, is groot.

Ditzelfde leed wordt nu in Nederland op grote schaal gezinnen aangedaan. Onder het mom van “verwaarlozing” of “mishandeling” wordt een onnoemlijk groot aantal kinderen bij de ouders weggehaald en elders opgevoed. Honderden keren per jaar worden kinderen zelfs al voor de geboorte onder toezicht gesteld en vlak na de geboorte weggehaald. Zodra ouders niet helemaal perfect zijn volgens de afvinklijsten, kan men altijd wel redenen vinden om de kinderen onder toezicht of uit huis te plaatsen. De kinderen komen terecht in instellingen, in pleeggezinnen, zo’n 40.000-50.000 per jaar. Zeer schadelijk, maar zeer lucratief voor jeugdzorg. De ouders worden weggezet als “mishandelaars” en bij bosjes uit de ouderlijke macht gezet.

Dhr. Willems heeft in deze gang van zaken zelf een voortrekkersrol gespeeld. Met niet-aflatende ijver pleit hij al jaren voor meer controle over de opvoeders, verplichte opvoedcursussen (alsof de samensteller daarvan de wijsheid in pacht heeft), vroeg-signalering van kindermishandeling, uitbreiding van de definitie van kindermishandeling, invoering van de meldcode kindermishandeling, een voortdurende bemoeienis met en snel ingrijpen in het gezin door de Staat.

Het is hem, samen met een groep anderen, verenigd in RAAK, gelukt, de meldcode kindermishandeling verplicht te stellen. Maar de meldcode kindermishandeling is een onbetrouwbaar instrument, waar echte deskundigen, zoals Henry Otgaar of Paul Frissen voor hebben gewaarschuwd. Jos Lame heeft terecht geweigerd deze meldcode in te voeren. Maar de meesten zijn er kritiekloos mee aan de slag gegaan. Want kindermishandeling, dat willen we niet! Een groot aantal mensen heeft een cursusje “signaleren van kindermishandeling” gevolgd, wat goed geld voor de aanbiedende organisaties betekende en nu lopen er in Nederland honderdduizenden mensen rond, die vooral denken dat de buren hun kinderen wel zullen mishandelen. Zoals Henry Otgaar zegt: de code zal veel vals-positieven opleveren. En dat klopt ook. Er wordt veel mishandeling gesignaleerd, die geen mishandeling is. Vals-negatieven zijn er ook. Er is mishandeling, die niet gesignaleerd wordt. Denk maar aan Savannah. Ondanks de aanwezigheid van vele hulporganisaties werd Savannah vermoord. Hoe professioneel zijn deze hulpverleners dan eigenlijk?

Dus, omdat iedereen zich inmiddels deskundig waant op het gebied van kindermishandeling, schiet het aantal meldingen omhoog.

Ik zou ervoor willen pleiten dat iedereen, die denkt kindermishandeling te kunnen signaleren, deze meldcode eens voor zichzelf invult. Hij zal erachter komen, dat ook hijzelf zijn kinderen mishandelt. Weleens ruzie gehad, waar de kinderen bij waren? Weleens een onmachtige tik gegeven? En ja, hoor, de kinderen zijn dan “getuige van huiselijk geweld” en “slachtoffer van fysiek geweld”. Hopelijk dat men dan wat wijzer en bescheidener wordt.

Het boek van dhr. Storms over psychopathologie zal een zeer averechts effect hebben

Het boek van dhr. Storms zal het effect hebben, dat men her en der “psychopaten ” zal gaan ontdekken. Zoals men ook seksueel misbruik meent te kunnen ontdekken m.b.v. de poppenvilla, diagnoses denkt te kunnen stellen aan de hand van Wikipedia pagina’s, een mishandeld kind denkt te kunnen ontdekken als een kind zich prima gedraagt (maar ongetwijfeld een groot geheim met zich meedraagt), of een emotioneel verwaarloosd kind ontdekt, als het onschuldig doktertje speelt.

Een samenleving die op zo’n verwrongen manier met ouders en kinderen omgaat, is een gestreste samenleving, waarin wantrouwen hoogtij viert en waar een kind niet veilig in op kan groeien.

Het kind plaatsen bij de “meest empathische ouder” zuigt ouders een vechtscheiding in

Dhr. Willems signaleert wel terecht, dat de bemoeienis van jeugdzorg en kinderbescherming een averechts effect hebben. Maar niet alleen op vechtscheidingen. Bij een scheiding worden ouders door het familierecht de “vechtscheiding” ingezogen. Dhr. Willems trapt met open ogen in de valkuil. Hij pleit voor een plaatsing bij de “meest empathische ouder”. En dus gaan ouders tegen elkaar opboksen en de ander in een kwaad daglicht stellen om dit predicaat te krijgen. Advocaat Peter Prinsen analyseert dit mechanisme uitstekend in zijn stukken (stuk 1, stuk 2).

Je kunt het de ouders niet kwalijk nemen. Men dreigt hen het kostbaarste in hun leven, hun kind, te ontnemen. Waar dat met Ruben en Julian op uitdraaide weet iedereen.

De waanzin rondom kindermishandeling

Wat dhr. Willems voor ogen stond toen hij zijn kruistocht begon weet ik niet, maar de simplistische wereld, waarin de wijze professional onwetende en verwaarlozende ouders liefdevol begeleidt, bestaat niet. De vele jeugdzorgwerkers, leerkrachten, consultatiebureaumedewerkers, zorg coördinatoren, leerlingbegeleiders, buren en andere amateuristische opsporingsambtenaren beschuldigen ouders massaal van mishandeling of verwaarlozing. Die vervolgens massaal hun kinderen kwijt raken.

DAT IS PAS KINDERMISHANDELING!

De waanzin rondom kindermishandeling, heeft dus een hoeveelheid kindermishandeling EN oudermishandeling tot gevolg, die zijn weerga niet kent.

Allen Frances, de samensteller van de DSM-4 lijst, kwam tot inkeer, toen hij merkte dat deze lijst een epidemie aan diagnoses tot gevolg had. Hij had de moed dit aan de kaak te stellen en ontliep zijn eigen verantwoordelijkheid hierin niet. Ik hoop dat dhr. Willems ook tot inkeer komt, nu blijkt dat de paniekerige waanzin van het “opsporen en voorkomen van kindermishandeling” mede dankzij hem een epidemie aan schadelijke ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen tot gevolg heeft gehad. Een epidemie van mishandeling.

Willen wij een land van alleen gele tulpen?

Ido Weijers, die een werkelijk wijs mens is, en die, als hij nu jong was geweest zeker onder toezicht zou zijn gesteld, gaf in een interview aan: Ouders zijn helemaal niet onverschillig, ze doen het goed, LAAT KINDEREN MET RUST, en verspil geen geld aan onbenulligheden.

Iedereen zou zijn kinderen op moeten kunnen voeden op zijn EIGEN manier. Die vrijheid, inmiddels verdwenen in Nederland en vervangen door een totale controlezucht, is een groot goed, en geeft ruimte aan iedereen om op zijn manier te leven en zichzelf te mogen zijn. Dit geeft een rijk gevarieerde samenleving. Op dit moment mogen alleen gele tulpen bloeien in Nederland. Keurig afgepast en in het gareel. Op de manier van de “hulpverlener”, een opvoedcursus of een richtlijn, met drang, dwang en dreiging.

Maar wil je in de bloementuin ook klaprozen, korenbloemen, kastanjebomen en andere pracht, dan zal je die de ruimte moeten geven. Laat de ander in zijn waarde. Als je een mens met rust laat, bloeit hij op. Maar wijsheid is niet in een protocol te vangen en het is de vraag of het angstige Nederland, met dhr. Willems voorop, dit aandurft.

Een moeder, dus… kindermishandelaarster

https://humaniseringvandejeugdzorg.nl/laat-het-gezin-met-rust/

Gerelateerde artikelen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to top button