Eén op de tien meldingen van kindermishandeling blijkt na onderzoek onterecht. Nog eens 15 procent krijgt het stempel ’onbevestigd’. Sylvia (29) en haar man werden ten onrechte beschuldigd. Daar lijden zij nog steeds onder: „Het vertrouwen in mensen is compleet kapot.”

Haar gezin is kapot, zegt Sylvia (29). Door drie telefoontjes naar het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK).

Kapot, verwoest, voorbij. Er zweven zware woorden door de woonkamer van een keurig, Twents jarendertighuisje. Hun leven ís ook zwaar, zegt Sylvia, sinds zij en haar man werden ’verdacht’ van kindermishandeling.

Dat gebeurde in het voorjaar van 2007. Onaangekondigd stond er een medewerkster van het AMK op de stoep van Sylvia en haar man Johan (32). Met de vraag of ze even mocht komen praten over hun dochter Simone (toen 6) en zoon Max (3,5). Aanleiding hiervoor waren de drie telefoontjes, kort na elkaar, over mogelijke problemen in het gezin. Zo zouden de kinderen er ’onverzorgd’ bijlopen.

’Gek verhaal’, dacht Sylvia, die zichzelf afficheert als een gewone, nette moeder, die haar kinderen naar behoren wast, kamt en kleedt. „Ik zei tegen die mevrouw: trek alles maar uit de kast, bekijk alle fotoboeken, ik heb niks te verbergen.”

Wat volgde was een gezinsonderzoek, zoals de twintig AMK’s in Nederland er jaarlijks vele duizenden doen. De huisarts, de school, het consultatiebureau, alle bij het gezin betrokken professionals en instanties kregen vragen voorgelegd over de vader, de moeder en hun kroost. Hoe functioneert het kind op school, zit het goed in zijn vel, hoe is uw contact met de ouders, heeft u ooit een vermoeden van kindermishandeling gehad?

Dat onderzoek was niet zo leuk, vond Sylvia; vraagtekens bij de opvoeding maakten haar en haar man onzeker. Maar ’de grote klap’ kwam in de zomer van 2007, toen het onderzoek al bijna was afgerond. Het echtpaar mocht een kopie van hun dossier komen ophalen bij het AMK, en las toen pas wat de precieze inhoud van de meldingen was.

Onder meer: de ouders doen aan partnerruil, ze hebben seks in het openbaar, er komen veel mannen over de vloer waar mogelijk seks mee is, het meisje leeft in haar eigen wereld. En, het ergst van alles: ’vader zou handtastelijk zijn bij Simone’.

Paf. Daar stond het. Incest. Een ’horrorfilm’, zo noemt Sylvia het. In de eindrapportage van het AMK, die enkele dagen later in de bus viel, stond weliswaar dat uit het onderzoek „niet naar voren gekomen is dat er sprake zou zijn van seksueel misbruik door ouders.” En de school en de huisarts hebben zich ’vierkant achter ons opgesteld’, zegt Sylvia. Maar door dit alles voelde het echtpaar zich toch niet vrijgepleit.

De suggestie van misbruik en bandeloze seks legde een bom onder alle verhoudingen binnen het gezin. Om te beginnen die tussen Johan en zijn vrouw. „Het had niet veel gescheeld, of we waren uit elkaar gegaan”, zegt Sylvia. „Je wantrouwt elkaar, de intimiteit is weg, je gaat twijfelen: kan ik hem wel alleen laten met de kinderen? Moeders bleef vanaf toen elke avond thuis.”

Inmiddels is het vertrouwen tussen de twee partners weer hersteld. Al staat hun relatie volgens Sylvia nog steeds ’continu onder druk’. Ze durft, zegt ze, niet meer met haar man te vrijen, vanwege al die rare seksverhalen, waar trouwens niks van klopt: „Seks was altijd al een beetje taboe voor mij, maar nu helemaal.”

Tussen de ouders en de twee kinderen is sinds de zomer van 2007 iets blijvend veranderd. Sylvia: „Het gezin dat je hebt opgebouwd, is gewoon weg.”

Haar man (type zwijgzame, ruwe bolster, bouwvakker van beroep), die ook aan tafel is aangeschoven, geeft een voorbeeld: „Laatst kwam Simone thuis uit school met een bultje op haar knie. Toen zei ik: ’Hou je kleren aan, wacht maar even tot mama thuis is’.”

Zij willen, zegt Sylvia, het meisje niet meer naakt zien. Dus niet tegelijk rommelen in de badkamer, geen hulp bij het afdrogen. En dat geldt ook voor hun zoon. Johan: „Ik stond vroeger met mijn vader onder de douche. Dat doe ik dus niet met mijn zoon.” Sylvia: „De kinderen staan op zichzelf.” Sinds de meldingen bij het AMK wordt er nauwelijks meer geknuffeld in het gezin.

Dat komt door ’pure angst’, zeggen Sylvia en haar man. Dat er ooit weer een melding komt, dat knuffelen verkeerd wordt uitgelegd, dat ze uiteindelijk hun kinderen kwijt raken. Om die reden zijn ook de speelafspraken van hun kinderen geminimaliseerd en logeerpartijtjes afgeschaft. Want wat nou als Simone ruzie krijgt met een vriendinnetje, en dat vriendinnetje neemt wraak door te beweren: ’Haar vader heeft aan me gezeten’?

Het ellendige van seksueel misbruik is dat je het tegendeel niet kunt bewijzen, zegt Sylvia: „Het stempel blijft eeuwig op zijn hoofd staan. Hij heeft een strafblad, het staat alleen niet op papier.”

De twee hebben hun verhaal meteen aan de hele omgeving verteld. Maar was het niet slimmer geweest om de inhoud van de melding te verzwijgen? Nee, zegt Johan: „Wij zijn een open boek, ik heb niks te verbergen.” Nee, zegt ook zijn vrouw: „Als je het verzwijgt, en mensen komen er later achter, dan denken ze helemáál: waar rook is, is vuur.”

Neemt het echtpaar deze melding, die bij het AMK waarschijnlijk als ’onbevestigd’ te boek staat, niet té zwaar op? Zou het niet verstandig zijn als ze hulp zochten, om de klap van de beschuldiging samen weer te boven te komen? Sylvia verwacht daar weinig heil van: „Straks leert Johan van een therapeut om weer met Max onder de douche te durven. En dan komt er wéér een aanklacht.”

Hun verhaal heeft nog een scherpe kant. Het stel wordt gekweld door de vraag: wie heeft ons bij het AMK aangemeld? Ze hebben ’met drie advocaten’ geprobeerd om de namen van de melders te krijgen. Tevergeefs: het AMK beschermt de anonimiteit van mensen die vermoedens van kindermishandeling uiten.

Sylvia’s zus heeft in die bewuste zomer, weken na afsluiting van het dossier, overigens wel bekend. Op verzoek van Sylvia komt zij, hoogzwanger, de verslaggeefster haar kant van het verhaal vertellen. Dat is te complex om hier weer te geven. Maar ze heeft spijt, zegt zus, van haar telefoontje naar het AMK dat ’hooguit vijf minuten duurde’: „Ik ben boos op mezelf.” Want: „Ik heb zelf nooit geen problemen gezien hier.”

Het echtpaar denkt dat er nog meer melders zijn geweest, ze hebben vermoedens, maar geen bewijzen. Het vreet aan ze, zegt Sylvia: „Ik vertrouw al moeilijk mensen. Nu is dat vertrouwen compleet kapot.”

Omwille van de privacy van de kinderen zijn de achternamen van de ouders weggelaten en de voornamen Simone en Max gefingeerd.

Mevrouw, bij ons is niets aan de hand. „Dat horen wij ontzettend vaak”, zegt Roely Drijfhout, voorlichting- en preventiemedewerker van het AMK Gelderland.

Dat komt misschien deels door het woord ’kindermishandeling’, denkt Drijfhout. „Wij gebruiken dat zelf meestal niet. We vragen ouders liever: ’Zou je het niet anders willen voor je kind? Kunnen we je helpen?’”

Slechts in 19 procent van de gevallen treffen de Gelderse AMK-medewerkers slachtoffers van lichamelijke geweld aan –de ’klassieke’ kindermishandeling dus. Veel vaker gaat het om fysieke en emotionele verwaarlozing, psychisch geweld, om kinderen die erbij zijn als hun vader hun moeder in elkaar slaat, of om een combinatie van verschillende vormen van kindermishandeling.

Landelijk blijkt zo’n 10 procent van de meldingen na onderzoek door het AMK onterecht. In Gelderland ligt dat percentage lager, rond de 5 procent. Drijfhout noemt die meldingen liever niet ’vals’. „Daar zit meteen een lading aan, alsof de melders het gezin een hak willen zetten.”

Dat kán natuurlijk wel het motief zijn, weet zij: „Bij telefoontjes van exen zijn we bijvoorbeeld voorzichtig, die leiden niet zomaar tot een echte melding.” Ook burenruzies of familievetes kunnen mensen tot een telefoontje naar het AMK bewegen.

De medewerkers proberen dubieuze belangen in het gesprek wel boven water te krijgen: „Als we horen dat er een ruzie op de achtergrond speelt, dan vragen we: heeft de school ook zorgen over het kind? Laat díe dan liever een melding doen. Want zo’n ruzie werkt het hele onderzoek door.” Is een melding eenmaal een feit, dan moet het AMK een onderzoek doen, dat is bij wet geregeld.

Onterechte meldingen kunnen echter ook komen van welwillende, bezorgde buren, die een kind wel heel veel horen huilen. „Zij weten dan niet dat het kind een huilbaby is, en dat de ouders daar al hulp voor hebben gezocht.”

De dossiers van deze ten onrechte gemelde gezinnen worden, in overleg met hen en als zij dat willen, vernietigd: „Vernietigen betekent dat wij ons geen enkele zorgen maken over deze kinderen.”

Over een grotere groep –landelijk zo’n 15 procent van de meldingen– maken de AMK-medewerkers zich wel enige zorgen. Maar de gemelde kindermishandeling hebben ze niet kunnen vaststellen. Deze dossiers blijven bewaard en krijgen het stempel ’onbevestigd’. Drijfhout noemt dit ’het grijze gebied’.

Ze geeft een voorbeeld: „De melding is: psychische mishandeling. Tijdens een huisbezoek merk je dat de ouders heel gauw schreeuwen tegen een kind, en het niet eerst waarschuwen. Je zit erbij en krijgt kromme tenen. Maar de school zegt: de kinderen doen het eigenlijk wel goed. En als wij moeder confronteren met haar geschreeuw, dan zegt ze: ’Dat komt doordat jullie erbij zijn, ik ben gespannen’. Moeder accepteert helaas geen hulp, en wij kunnen die niet afdwingen via een kinderbeschermingsmaatregel. Zo’n melding noemen wij onbevestigd.”

Het is, zegt Drijfhout, „voor ons heel moeilijk om het goed te doen. Soms speelt er wel iets, en krijgen we dat niet boven tafel. Maar het omgekeerde gebeurt ook. Als er echt niets aan de hand is, dan is een melding voor ouders natuurlijk gruwelijk.”

https://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1583323/2010/02/09/Het-gezin-is-helemaal-weg.dhtml

Valse meldingen

Het hoge aantal gedane valse zorgmeldingen door de zorgprofessionals is op zijn zachtst gezegd een schrikbarend gegeven te noemen, en het is dan ook een zeer ernstig feit dat er eerst vanuit het onzorgvuldig handelen met spoed een VOTS bij de kinderrechter wordt gevraagd, terwijl er enkele weken later door de kinderrechter wordt bepaald dat er geen beschermende maatregelen nodig zijn, het gezin en de jeugdige zijn dan al kapot gemaakt.

Nog gekker wordt het als het kind waarover de melding is gedaan ouder is dan 17 jaar, en dat de jeugdige in kwestie niet is geraadpleegd over een dergelijke voorgenomen zorgmelding, kennelijk hebben de dames en heren professoren bij het ontwikkelen van het protocol niet kunnen bedenken dat kinderen ook weleens volwassen worden.

De AMK-s en de Raad voor de Kinderbescherming mogen altijd een onderzoek naar kindermishandeling instellen totdat het kind 18 jaar is geworden, maar wat het AMK en de kinderbescherming niet mag maar wel doet is jeugdigen en gezinnen vanuit het onderzoek zodanig ernstig beschadigen dat er decennia lang trauma’s bij ouders en kind ontstaan.

Ondanks een enorme lawine aan ontwikkelde zorgprotocollen hebben de dames en heren professoren van sociaal pedagogische wetenschappen van universiteiten nog geen tijd kunnen vinden om een onderzoek te doen starten naar de psychische gevolgschade lees traumatische ervaringen die onderzoeken vanuit het AMK en de Raad voor de Kinderbescherming op kinderen en gezinnen teweeg kunnen brengen, het lijkt makkelijker te zijn om keer op keer te promoveren op nog meer schadelijke protocollen.

De ontelbare fouten die deze organisaties maken worden stuk voor stuk afgedaan als individuele klachten, en al zijn het er bij elkaar een miljoen dan nog blijven het individuele klachten, dit staat echter in een schril contrast met een door de minister gedane uitspraak waarin zij zegt dat elk mishandeld kind er één teveel is, behalve natuurlijk de gezinnen en kinderen die door de zorgprofessionals zijn mishandeld en gemarteld!

Wij hebben als ervaringsdeskundigen vastgesteld dat de AMK-s en de Raad voor de Kinderbescherming de onderzoeksrapportages die toch een onafhankelijk karakter moeten hebben vol trachten te zetten met de meest waanzinnige leugens over de jeugdige en het gezin, die dan in een later stadium bij de kinderrechter worden voorgelegd zodat deze geen enkele twijfel meer kan hebben over de gedane beweringen.

Van een onafhankelijke rechtspraak is dan ook geen sprake, toch komt het regelmatig voor dat een kinderrechter tot het oordeel komt dat het kind helemaal niet mishandeld wordt en de Raad wordt terug gefloten, maar dan is het kind en gezin ondertussen al ten onder gegaan aan de talloze bedreigingen die te maken hebben met uithuisplaatsing of zelfs deportatie naar een jeugdgevangenis en dat om het enkele feit dat je als jeugdige langdurig ziek bent.

Uit deze bedreigingen heeft het Haringvlietmeisje twee pogingen tot zelfmoord ondernomen, en dat niet alleen, ook de overige gezinsleden zoals de twee oudere broers (ruim volwassen) gingen er bijna aan onderdoor en kregen een trauma te verwerken vanuit het besef dat hun zus en ouders gemarteld werden vanuit kwalijke onderzoeken.

Bovendien is het te gek voor woorden dat de kinderbeschermers maar al te graag strooien met de belemmering van de cognitieve ontwikkeling van het kind terwijl de misdadige onderzoeken van dezelfde raad en het AMK meer martelpraktijken zijn dan onderzoeken en van daaruit de cognitieve ontwikkeling van de jeugdige voor vele tientallen jaren wordt gesloopt.

Bijna iedereen mag zich tegenwoordig zorgprofessional noemen, en er is ondertussen een heel leger van theemutsen en gedragsdeskundigen opgericht om jacht te kunnen maken op gezinnen en kinderen om daar onterechte zorgmeldingen op los te kunnen laten, de zorgvuldigheid wordt hierbij volkomen uit het oog verloren denk hierbij maar aan de laatstelijk toegevoegde zorgprofessional in de huid van dierenarts!! Wie volgt?

https://medicasterplein.nl/index_bestanden/valsezorgmeldingen.htm

Je zou maar mensen hebben die een hekel aan je hebben!
Of een valse buurvrouw/man, een medewerker die op wraak is belust?
Of iemand op een school, die jou bv. niet kan uitstaan, wat dan?
Of een zogeheten mislukte zorgprofessional die denkt het beter te weten,…en die denkt dat
diegene zelfs medische diagnoses mag stellen. En als je dan zegt ehm nee bedankt maar…dat ze je dan scherp aankijken en zeggen, jij doet wat ik zeg, want ik ben
hier diegene die het beter weet, niet jij….! Het gebeurd hoor. Straks nog veel erger dan nu al gebeurd.

Wat moet je dan, als ze zomaar een melding doen? Vanuit een zogeheten stompzinnig professional weten?
Mag dit…helaas, in dit land mag dit dus zomaar.
Je kunt er niet zoveel tegen doen.
En hopen dat er gerechtigheid bestaat.
Waar rook is, is dus niet altijd vuur.

Je kunt er wel melding van doen, wegens smaad bv.
En er zijn wel meer manieren om dit soort mensen te wijzen op hun  fouten.
Media bv. Dit soort mensen verkneukeld zich er om als mensen een melding krijgen. Roddel en achterklap en veel fun bij het bakkie koffie, in de achterkamers.
Ze beseffen zelf niet wat ze aanrichten, of soms ook wel en zelfs dan vinden ze het enorm grappig allemaal.
Zulke mensen zijn psychisch niet in orde natuurlijk, maar goed helaas behaalde dat soort ook nog een bepaald diplomaatje.
Het is een beetje het schuim der aarde, maar dat willen ze zelf uiteraard nooit aannemen dat ze zo zijn.

Ze vinden zichzelf geweldig, zijn allemaal mooie termen voor in de psychiatrie hoor.
Het zijn ergens trieste mensen die heel wat tekort komen in hun eigen leven.Want anders doe je dit soort dingen niet.
Ik heb er wel een beetje medelijden mee eigenlijk, ze weten niet wat zij doen immers.
Althans?…

GGD-CJG Schoolarts AMK-arts

(Een GGD arts staat ook wel te boek als de mislukte huisarts! Vandaar misschien hun felheid om hun falen te compenseren!)

Indien uw kind en uw gezin het slachtoffer zijn geworden van een zorgmelding lees melding van kindermishandeling welke afkomstig is vanuit de school van uw kind moet u er rekening mee houden dat de GGD-CJG schoolarts hier de regie in heeft gehad, of zijdelings de school het advies heeft gegeven tot het doen van een zorgmelding.

In heel veel gevallen is roddel en achterklap omtrent uw gezinssituatie de enige aanwijsbare oorzaak voor het doen van een zorgmelding.

Eigenlijk zijn de mogelijkheden voor het doen van een zorgmelding onuitputtelijk, zelfs als uw kind langdurig ziek is en daardoor van school moet verzuimen bestaat er een grote kans dat u als ouder wordt geconfronteerd met een stiekem opgezet complot waarbij het ziek zijn van uw kind wordt omgebogen naar ongeoorloofd verzuim.

Er is een oerwoud van meldcodes en protocollen ontstaan die zijn ontwikkeld vanuit universiteiten waarbij men kennelijk niet eens het besef heeft dat deze naast beschermend ook schadelijk en gevaarlijk voor kinderen en gezinnen kunnen zijn.

Naast deze feiten zijn er ook een aantal vanuit de politiek ontwikkelde meldcodes ontstaan van waaruit momenteel een volkomen hysterisch functionerende jeugdzorg is ontstaan

Om de verdere inhoud van deze site te kunnen begrijpen dient u te onthouden dat uw huisarts en de specialist de 1e lijns zorgverlener zijn.

De overige hulpverleners zijn te beschouwen als 2e lijns zorgverleners, het is beter om deze groep 2e rangs zorgverleners te noemen, immers zij nemen ook vaak 2e rangs beslissingen.

Het blind vertrouwen dat u als ouder of kind toekent aan 2e lijns zorgverleners is gevaarlijk omdat deze zorgverleners vaker vanuit roddel en achterklap handelen en daardoor zelfs de 1e lijns zorgverlener op het verkeerde been kunnen zetten, datzelfde geldt zeker voor de GGD-CJG schoolarts pas daar voor op.

Het grootste gevaar voor uw kind en gezin is het Advies & Meldpunt Kindermishandeling, zij doen niet aan waarheidsvinding en slopen uw gezin, het AMK heeft maling aan kinderrechten.

Krijgt u te maken met onderzoek vanuit het AMK schakel dan meteen een advocaat in!

Om zorgmeldingen vanuit medische aspecten te kunnen onderzoeken maakt het AMK gebruik van de diensten van een vertrouwensarts.

De vertrouwensartsen van het AMK zijn uiterst gevaarlijk voor uw gezin en kind omdat zij allerlei stiekeme en achterbakse mededelingen doen aan de 2e lijns zorgverleners of ketenpartners.

Vanuit een inzage in het dossier van Lucertis werd achterhaald dat de vertrouwensarts zich bemoeid had met de behandeling van een schadeclaim op het AMK en de Raad voor de Kinderbescherming zonder het gezin daarover te benaderen.

Het is soms erg lastig om de vertrouwensartsen te doen aanspreken op hun handelen omdat zij min of meer anoniem praktiseren, echter heeft het Medicasterplein de vertrouwensartsen en hun werkplekken volledig achterhaald en in kaart gebracht zodat zij zich niet langer meer kunnen verschuilen achter de muren van het AMK.

Heeft u klachten over het functioneren van een dergelijke vertrouwensarts dan is het raadzaam om een klacht in te dienen over het handelen bij het Tuchtrecht voor de Gezondheidszorg, maar wend u zich altijd eerst tot een advocaat.