Verplichte vragenlijst GGD is zorgwekkend
Verplichte vragenlijst GGD is zorgwekkend
Ouders, hoed u! Vul deze vragenlijsten niet in! De conclusie van de antwoorden zal namelijk vrijwel altijd zijn: Ouders verwaarlozen hun kind en moeten hulp aanvaarden. Aanvaarden ze de hulp niet, volgt er een melding bij Veilig Thuis, voorheen AMK. Of men vindt dat er hoognodig een diagnose, etikettering en behandelplan moet komen, wat geld in het laatje brengt voor school en hulpverlening, maar een enorme belasting voor het gezin. Vervolgens komt er een gezinsregisseur, die u gaat vertellen, hoe u uw ouderrol moet invullen.
De GGD stelt ouders van 5-jarigen vragen die alleen maar gericht lijken op een medische etikettering.
De SDQ-Dut. Het zegt u wellicht niks en toch worden alle ouders van 5-jarigen ermee bestookt en vriendelijk doch kordaat verzocht om helemaal ingevuld terug te sturen. ‘Ook als u niet helemaal zeker bent of als u de vraag raar vindt’, staat erboven vermeld. Wat de verwarde ouder hoort te doen die de volledige lijst raar vindt, blijft onvermeld.
Een interessante exercitie die ik niet iedereen zou aanraden, omdat ze vooral veel opvoedingsonzekerheid kan veroorzaken
Bij een eerste poging om de lijst in te vullen, kreeg de lijst in ons gezin al gauw een bijnaam: de SD-*ut. Maar alleen foeteren is te makkelijk dus na onze eerste vruchteloze poging om de lijst in te vullen, besloten we de opgebouwde weerstand te overwinnen en onze dochter te observeren op basis van de items die hij bevat.
Een interessante exercitie die ik niet iedereen zou aanraden, omdat ze vooral veel opvoedingsonzekerheid kan veroorzaken. Deelt uw kind makkelijk snoep, speelgoed met andere kinderen? Maakt het opdrachten af? Is het constant aan het wiebelen of friemelen? Het zijn stuk voor stuk vragen die alleen maar meer vragen oproepen: Groeit een kind dat makkelijk speelgoed deelt met andere kinderen uit tot een fijner mens? Is het de bedoeling dat kleuters al opdrachten afmaken? Ja, nu je het zegt, ze zit constant te wiebelen, maar heb jij je daar ooit aan gestoord? Zou zij daar zelf last van ondervinden? En wat wil dat zeggen als wij ons eraan storen maar zij niet?
Andere ervaring
Van de 25 zorgwekkende vragen op de voorkant zijn er zeker 15 waar het gedrag van onze dochter wel eens hoge ogen gooit. Toch ervaren wij haar als heel bijzonder gezelschap en een schat van een meid. Die relatie vindt de *ut-lijst echter helemaal niet relevant.
En wat misschien nog veel belangrijker is: geen enkel item refereert aan de kwesties die ons en andere ouders om ons heen wel degelijk bezighouden en waar wij en vele ouders met ons wel een steuntje in de rug voor zouden kunnen gebruiken: hoe blijf je consequent in je opvoeding, wat is de balans van grenzen en warmte die het best werkt, hoe ga je om met media in het gezin? Niks van dat alles in deze lijst, die enkel interesse toont in het gedrag van het kind en de ouders reduceert tot rapporteur van dat gedrag. Alsof die niks met elkaar te maken zouden hebben.
Natuurlijk stellen we ons ook vragen over het delen van al die indrukken: wat gaat de GGD hier mee doen en wat is zo’n dossier dan waard? Hoe gaat het haar, ons of de samenleving verder helpen?
Medisch label
Met enkel items die het kind voorsorteren op een diagnose voor een medisch label is het quasi dwingend verspreiden van de SDQ-Dut een initiatief dat zorg wekt
We hoeven maar over het tuinhek heen te kijken om te zien wat deze lijst in elk geval kan opleveren: twee op de drie buurkinderen hebben een medisch label achter hun naam, hun scholen baseren begeleiding op basis van de stoornis in hun dossier en de ouders weten niet wat ze daarmee moeten, want merken niet alleen dat hun kind enorm ingrijpend verandert door de medicatie maar ook dat al die voorkennis die in het dossier zit het onderwijs van de docenten niet altijd positief beïnvloedt, omdat er soms een fijne lijn loopt tussen voorkennis en vooroordelen.
Dit allemaal terwijl op politiek vlak de jeugdgezondheidszorg erg interessante en hoopvolle tijden doormaakt: de visie achter de overheveling van zorgtaken naar de gemeenten maakt juist maatwerk mogelijk en zou ouders meer aanspreken als regisseurs van hun eigen opvoeding – een teken van bestuurlijke beschaving.
In het licht van die tendens valt de actie van de GGD flink uit de toon. Met enkel items die het kind voorsorteren op een diagnose voor een medisch label is het quasi dwingend verspreiden van de Sd-*ut een initiatief dat zorg wekt, niet een dat zorg biedt.
https://www.volkskrant.nl/opinie/verplichte-vragenlijst-ggd-is-zorgwekkend~a4052928/
Grappig detail:
JGZ Heet nu tegenwoordig: Veilig Thuis ???
Pas op als u hulp vraagt bij uw Gemeente!
U zit dan direct in dat TeaM!
Men weet alles van u en zal daar gezamenlijk vast wel gelden voor buit kunnen maken via subsidies e.d.