Max doet zo vreemd
Max doet zo vreemd
Valselijk beschuldigd van kindermisbruik, het overkomt David. De crèche van zijn zoontje verdenkt hem en doet een officiële melding. Het kinderdagverblijf staat in de buurt van ’t Hofnarretje, waar Robert M. zijn slachtoffers maakte. Het leven van David en zijn vrouw Merel verandert radicaal.
Reactie brancheorganisatie
De Brancheorganisatie Kinderopvang reageert geschrokken op de foutieve melding bij het Advies en Meldpunt Kindermishandeling. Volgens een woordvoerster is onbekend hoe vaak dit soort zaken voorkomen. ‘Na ’t Hofnarretje is de alertheid toegenomen en hebben we een meldcode kindermishandeling opgesteld. We zien dat veel van onze leden deze code verder toespitsen op hun eigen organisatie. Het moet voor iedereen werkbaar zijn. Maar het is niet de bedoeling dat de angst regeert. Ook daar moet de hele branche alert op zijn.’
‘Of ik even binnen wilde komen voor een gesprek. Zonder mijn vrouw? Ja, dat kon wel, het zou toch niet zo lang duren.’ Nietsvermoedend stapt David vorig jaar oktober binnen bij de leidinggevende van de crèche van zijn zoontje Max (3). Hij heeft nog geen idee wat hem boven het hoofd hangt. Hij is uitgenodigd voor een ‘exitgesprek’. Niet zo gek, aangezien Max binnenkort naar de basisschool gaat.
‘Maar meteen toen ik binnenkwam, begon ze moeilijk te kijken. We maken ons grote zorgen over Max, zei ze op gedempte toon. Ze vertelde dat Max die dag zijn broek had laten zakken en zijn piemeltje had laten zien aan een meisje. Ook had hij haar gevraagd of ze een hapje wilde nemen.
‘In een adem meldde ze dat ze zich al veel langer zorgen maakte over Max en dat ze vandaag nog een melding gingen doen bij het AMK, het Advies en Meldpunt Kindermishandeling.
‘Ik was stupéfait. Het overviel me volledig. In hetzelfde gesprek zei ze dat hij het heel vaak had over de piemel van papa. Hij kon er maar niet over ophouden. Gaandeweg werd ik steeds bozer. Ik dacht maar één ding: ik moet hier weg. Ik heb mijn kind opgepakt en ben vertrokken.’
Moeder Merel: ‘Toen hij thuiskwam, zei hij meteen dat ze hem verdachten van seksueel misbruik. We waren allebei heel emotioneel. Onze crèche staat in de buurt van ’t Hofnarretje. We kennen zelfs mensen die kinderen op ’t Hofnarretje hadden. Het liefst wilde ik meteen naar de crèche gaan om uit te vinden wie zoiets gezegd kon hebben.’
David: ‘Tijdens het gesprek werd me ook een brief overhandigd met een waslijst van dingen die niet goed zouden gaan met Max. Daar begrepen we helemaal niets van. Tot die dag had de crèche ons nog nooit iets negatiefs over hem gezegd. En ineens was er van alles mis.’
Merel: ‘Zo zou hij een ontwikkelingsachterstand hebben, simpele vragen niet beantwoorden en nog niet eens een eenvoudige puzzel kunnen maken. Terwijl hij hier thuis, als 3-jarige, de moeilijkste puzzels legde, van 40 of 50 stukjes.’
David: ‘Ze zeiden ook dat hij apathisch en emotieloos was. Maar wij zagen thuis een blij en levendig jongetje. Hij is onverbeterlijk vrolijk.’
Merel: ‘In die brief stond ook dat ze aan hem zagen dat hij iets wilde vertellen, maar het niet durfde. Ik snapte niet hoe ze dat konden beweren. Hoe kun je dat zien aan een kind van 3?
‘Ze vonden het ook raar dat hij scheldwoorden gebruikte zoals bitch en fuck you. Maar die had hij gewoon van zijn oudere broer. Die is 9, en ja, die zegt weleens wat. Wat mij het meeste raakte, is dat hij niet zou lachen als wij hem ophaalden. Dat had ik nog nooit gemerkt.’
‘Waar ze wel gelijk in hadden, was dat hij nog in zijn broek poepte en plaste. Maar daar had ik gewoon nooit zoveel aan gedaan. Ik had geen zin om hem onder druk te zetten. Onze oudste zoon was daar ook vrij laat mee geweest.
‘We wisten ook waar dat gedoe met het piemeltje vandaan kwam. Hij liet in die tijd geregeld zijn broek zakken. Dan lag hij plat van het lachen, en zei hij: ik heb een piemel, papa heeft een piemel, mijn broer ook en mama lekker niet. Hij was daar gewoon mee bezig, zoals zo veel jongetjes van die leeftijd. Ik vond dat verder niet bijzonder.’
David: ‘We hebben nachten niet geslapen. In diezelfde week zijn we bij advocaat Richard Korver langsgegaan. Ik vroeg hem of de crèche zo maar een melding mocht doen bij het AMK, zonder met ons te hebben gepraat. Uit niets bleek dat de situatie zo acuut was dat ze de protocollen konden negeren. Maar hij vertelde dat dit mocht. Hij zei: je bent aan de wolven overgeleverd.
‘Na een maand moesten we op gesprek bij het AMK. Daar viel voor het eerst het woord seksueel misbruik. Het gesprek verliep vrij formeel. Maar we merkten wel dat ze het opvallend vonden dat we de beschrijving van Max totaal niet herkenden.’
‘Het gekke was: diezelfde middag kregen we een e-mail van de crèche dat ze hun melding introkken. Maar we kwamen er al snel achter dat dit niets betekende. Eens gemeld, altijd gemeld. Het AMK gaat altijd door met het onderzoek. Dus toen begon het wachten. Drie maanden zaten we in onzekerheid over de instelling die een uitspraak over ons ging doen. Ze raadpleegden iedereen in onze omgeving: leraren van school, de ggd, de orthopedagoog, de huisarts, de politie.’
Merel: ‘Het ging heel slecht met me in die tijd. Ik was mezelf niet. Ik durfde niet naar de Albert Heijn op de hoek omdat ik bang was dat ik de leidsters zou tegenkomen. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik ging denken dat ik niet streng genoeg was geweest. Dat ik mijn kinderen te vrijpostig had opgevoed.
‘De dag dat Max naar school ging, wist ik dat de juf te horen zou krijgen dat er een melding over ons was gedaan. En hoe zeer ik ook wist dat het niet zo was, ik was toch bang dat mensen het anders zouden zien. Max mocht van mij niet meer schreeuwen, hard zingen of zijn broek laten zakken. Ik werd heel emotioneel als hij dat deed.
‘Op school had ik steeds het gevoel dat ik bekeken werd. Ik werd wantrouwender. Door de melding kwamen onze beide zoons in het ‘zorgoverleg’ van school terecht. Dat betekent dat ze als probleemkinderen elke twee maanden worden besproken door school en de ggd.’
David: ‘In januari kwam het AMK met de brief: er was geen sprake van misbruik of kindermishandeling. Niemand had iets herkend in de beschrijvingen van Max. Het AMK zei tegen mij dat ze het verhaal van de crèche buitengewoon warrig hadden gevonden. Ze hebben zelfs geen huisonderzoek meer bij ons gedaan, maar de melding blijft wel tien jaar staan.’
‘Achteraf vermoeden we dat Max zich in die tijd terug heeft getrokken op de crèche omdat drie van zijn leidsters in korte tijd na elkaar waren vertrokken. Hij vroeg ons ook steeds waar ze waren. Ik denk dat de crèche die signalen totaal verkeerd heeft geïnterpreteerd. De leidinggevende die de melding heeft gedaan, is begin 20. Als we kwade opzet uitsluiten, dan is hier sprake van ondeskundigheid, onervarenheid en slecht waarnemen.’
Merel: ‘Ik denk ook dat ’t Hofnarretje een rol hierin heeft gespeeld. Dat hield de hele buurt heel erg bezig. Het heeft de hysterie aangewakkerd.’
David: ‘We hebben nooit meer een voet over de drempel gezet bij de crèche. Ze hebben niet eens de moeite genomen om onze brief met vragen te beantwoorden. Ik heb wel overwogen een rechtszaak aan te spannen, maar melders zijn gewoon onschendbaar. Iedereen kan een melding doen.
‘Door deze affaire ben ik mijn onbevangenheid kwijtgeraakt. De afgelopen maanden ben ik niet meer naakt in de buurt van mijn kinderen geweest. Maar het ergste vind ik dat ik ben gaan twijfelen aan Max. Dat ik heel even heb gedacht dat hij misschien niet goed was. Dat zal ik mezelf altijd kwalijk blijven nemen.’
De namen David, Merel en Max zijn gefingeerd op verzoek van betrokkenen. Alle relevante documenten van het kinderdagverblijf en het AMK zijn ingezien door de Volkskrant. Advocaat Korver zegt jaarlijks tien van deze gevallen in zijn praktijk te zien.
− 21/04/12, 00:00