DOSSIERS BJZ’S NIET OP ORDE

Het gevoel van shock dat ik vandaag met groeiende mate ervaar is niet te beschrijven. En deze komt al bovenop de shock van gisteren toen mijn zoon uit huis geplaatst is. Ondanks de rechtszaak twee weken geleden en de, toen nog afgedaan als “raar”, manier waarop de ambulante hulpverleners maar vooral de gezinsvoogd met ons omgingen had ik tot gisteren echt de overtuiging dat ik te maken had met goed opgeleide en verstandige mensen die echt wel het beste voor hadden met mijn kleine en mijzelf. Ik kon mij niet voorstellen dat de enkele misstanden die in de media terecht kwamen niets meer waren dan uitzonderlijke incidenten en dat jeugdzorg, kinderbescherming maar iig. toch de rechtbank voor het overgrote gedeelte toch goed werk deden.

Al langere tijd, bijna 2 jaar, heb ik na meldingen bij het AMK een gezinscoach van het cjg (als ik me niet vergis). Deze vrouw was toevallig ook de consulente die betrokken was bij de eerste problemen mbt mijn zoontje vóórdat mijn vrouw en ik uit elkaar waren. Achteraf gezien had ik kunnen vermoeden dat die met een voorafbepaalde mening als gezinscoach bij ons binnenkwam maar goed, achteraf….

Met haar had ik de afspraak “Vertel mij wat er niet in orde is en ik zorg dat het in orde komt.” wat eigenlijk vooral betrekking had op het huishoudelijke. Ik ben 34 jaar vrijgezel geweest voor ik mijn ex ontmoette en amper 2 jaar daarna was ik ineens alleenstaande vader. Ik was verwend als kind en had nooit iets van huishouden geleerd. Er zijn gewoon dingen die mij niet opvallen en waarop ik dus gewezen moet worden. Weet ik, ontken ik ook niet en heb ik nooit gedaan. Het meest geuite zinnetje over de gezinscoach was dan ook dat “Ik ben blij dat de gezinscoach eens in de twee weken langs komt, als stok achter de deur om als ik iets over het hoofd zie mij daarop te wijzen.

De meeste keren dat zij hier was werd er vrij weinig over het huishouden gezegd en kreeg ik, in mijn ervaring althans, nogal wat lof toegeworpen over hoe het allemaal ging.

Goed er waren, vooral in het begin van het eerste schooljaar van mijn zoon, wel dingen waar wel eens wat mis ging. Het kwam wel eens voor dat ik het schilletje niet van het mandereintje had gehaald, of dat ik in de haast om op tijd op school te kunnen zijn een te grote broek of trui uit de kast had gepakt en hem aan heb getrokken. Ook ben ik niet verbaast als de kleding die ik hem aantrek mode of kleur technisch niet voldoet aan de norm. Ik heb daar nooit iets van gesnapt en als mijn kleding daar niet op voorbereid zou zijn (elke trui past bij elke broek die ik bezit, dus kan nooit fout gaan) zou ik zelf ook regelmatig spreekwoordelijk voor lul lopen. Gezien ik door mijn financiële situatie het me niet kan veroorloven de giften van te kleine kleding van vrienden en familie die net iets oudere kinderen hebben af te slaan of niet te gebruiken. Daardoor zijn de kleren voor mijn zoon niet zo dat ze altijd bij elkaar passen. Tsja, dat is iets dat waarschijnlijk pas helemaal nooit meer voorkomt als mijn zoon een feeling voor mode en kleurcombinaties gaat ontwikkelen. Dus ja er zijn wat dingetjes misgegaan in het eerste half jaar dat mijn zoon naar school ging. Dat dit nu, nou het tweede jaar halverwege is en die problemen al lang niet meer voor komen, zou bijdragen tot de ellendige situatie waarin we ons bevinden had ik echt nooit verwacht.

Want terwijl ik, omdat ik eigenlijk meer positieve geluiden dan negatieve hoorde, overtuigd was dat we alles steeds beter op de rails aan het krijgen waren en misschien zelfs wel binnen niet al te lange tijd afscheid zouden kunnen nemen van onze gezinscoach om het verder zonder de bezoekjes van een “vreemde” eens in de twee weken te gaan doen, bleek de gezinscoach daar anders over te denken.

Mijn verbazing was dan ook groot toen de gezinscoach ineens de raad van de kinderbescherming had verzocht om zich over de zaak te buigen. Ook de uitspraken over mij en de situatie in ons huishouden waren voor mij een verrassing en dat die dingetjes van meer dan een jaar geleden als een actuele zorg werd genoemd viel mij niet eens op, gezien dat voor mijn gedachten een succesvol opgeloste en afgesloten ding was. De raad van de kinderbescherming besloot mijn zaak voor de rechter te brengen was de uitkomst.

Nou hadden bij mij alle alarm bellen moeten gaan rinkelen en de alle hens aan dek moeten komen maar u moet begrijpen dat ik, dankzij een onderzoek van de raad van de kinderbescherming en een uitspraak van de rechter de zorg van mijn kind heb toegewezen gekregen nadat hij de eerste 5 maanden (in verwaarloosde toestand imho.) bij mijn ex verbleef. Ondanks dat ook mijn advocaat toen benadrukte dat het uitzonderlijk was dat een vader zo’n verzoek door de rechter werd toegewezen was ik er van overtuigd dat men de feiten had afgewogen en de enige juiste beslissing voor mijn zoon hadden genomen en dat het rechtssysteem, en het jeugdzorg systeem, gewoon goed werkte. Ik maakte me dan ook geen enkele zorgen, en wist zeker dat nadat de rechter mij gehoord had en de feiten op een rijtje had gezet ik, eventueel met een andere gezinscoach, weer verder kon met het opbouwen van een toekomst voor mij en mijn zoon.

Ondanks dat ik dit zowel bij de rechtbank als de raad van de kinderbescherming meerdere malen heb aangegeven en een postadres had opgegeven voor alle post heeft men de oproep voor de zitting van de zaak naar mijn woonadres gestuurd en is deze, net als meerdere poststukken in het verleden, niet aangekomen. De postbezorging is zolang ik hier woon al problematisch geweest waarbij het ontvangen van post voor de buren of zelfs een compleet andere straat de minste irritatie is. De zitting is dus zonder mij, en zonder dat ik er zelfs van wist, gehouden en daarbij is besloten tot het benoemen van een gezinsvoogd. Ondanks dat dit me ontzettend kwaad maakte en de dingen die in de stukken stonden ofwel verdraait waren, niet meer van toepassing waren of complete onzin betroffen maakte ik mij nog steeds geen zorgen.

Ik had dan ook geen benul wat het toewijzen van een gezinsvoogd in tegenstelling tot een coach eigenlijk betekende en hoe idioot zwaar de maatregel is in relatie tot zelfs de verdraaide en foute dingen in de stukken van de zitting. Ik was er van overtuigd dat de gezinsvoogd mij en mijn zoon zou leren kennen, zou zien dat het allemaal goed ging hier en met mijn zoon en vervolgens na in te zien dat de genoemde zorgen onterecht waren ons verder niet veel in de weg zou leggen.

Misschien zou ik nu zelfs de hulp krijgen welke ik dacht dat de gezinscoach mij zou bieden, maar in ieder geval zou alles gewoon met een sisser aflopen.

Tot de gezinsvoogd ineens op een Vrijdag onaangekondigd aan de deur stond. Zowel ik als mijn zoon (en een groot deel van Nederland) waren al dagen onder de greep van de griep en zaten op het moment dat hij aanbelde op de bank tegen elkaar aan naar Nickelodion te kijken. Daar ik tot op dat punt nog niets had vernomen van of over de man en ik er eigenlijk gepikeerd over was dat de man niet even een afspraak had gemaakt van tevoren vertelde ik hem dat ik eigenlijk geen trek had in bezoek, en dat hij beter maandag terug kon komen. De man had al een uiterlijk, houding en uitstraling waardoor ik op het eerste gezicht al wist dat ik geen fan van hem zou worden, en begon dus al met minpunten (En ik heb geen moeite toe te geven dat dat niet al te best is van mijn kant. Maar ook als dat fout was van mij is het niet minder een feit). Het feit dat hij op nogal verontwaardigde toon aangaf dat hij tóch binnen moest komen en het huis moest bekijken refererend aan zijn status als voogd en de uitspraak van de rechter bevestigde helaas dat ik wat betreft inschatten naar uiterlijk, houding en uitstraling van personen die ik voor het eerst ontmoet onthutsend vaak een spot-on inschatting gemaakt blijk te hebben.

De man heeft niet meer dan een vluchtige blik kunnen werpen, in de tijd en in het tempo waarmee hij de toch al kleine woning doorwandeld heeft. Dat hij mijn zoon aantrof in de woonkamer (Mijn zoon was tot dan toe niet eens ter sprake gekomen, realiseer ik mij nu pas) en dat mijn zoon de vragen die hij stelde wat ongemakkelijk, schuw en angstig beantwoorde en daardoor misschien vreemde aannames en connecties zou gaan leggen kwam niet in me op toen, geagiteerd door de griep, de man, en de door de griep en de man nog erger storende inbreuk in ons privéleven, onderdompelen in onze griep zelfmedelijden. Het enige dat ik belangrijk vond op dat moment was dat die man vertrok en ons met ons griep hoofd verder liet uitzieken.

Ook heb ik tot dat ik samen met een vriendin bezig was nooit in de gaten gehad dat er dingen waren in ons huis die onacceptabel vervuild waren en ronduit smerig waren. Er waren dingen die smerig waren, en waar ook ik van schrok. Maar ook nu nog ben ik er zeker van dat het nooit zo erg was als dat hij het deed voorkomen. Het inzetten van de ggd, zoals hij van plan was, was al helemaal belachelijk overdreven. (dat het in één middag voor 90% allemaal is schoongemaakt/opgeruimd geeft al aan dat van die mate van vervuiling geen sprake was)

Het verhaal dat de man er vervolgens van heeft gemaakt slaat echt helemaal nergens op. Ik maakte een verwarde en nerveuze indruk (suggererend dat ik onder invloed ergens van zou zijn en of iets te verbergen had), Arend zou niet ziek zijn geweest omdat hij niet kon vertellen wat hij had (Voogd: ben je ziek? Zoontje: Jah. Voogd: Wat heb je dan? Zoontje: Weet ik niet.) en dus had ik hem onterecht ziek gemeld. Dat mijn zoontje 5 is en van griep alleen weet dat zijn buikje en zijn hoofdje boos zijn en dat hij ziek is komt niet in hem op.

Verder lagen er messen in de badkamer (een aardappelschil mesje dat ik ik, bij gebrek aan een schroevendraaier, had gebruikt om de kap van de plafondlamp te verwijderen en terug te plaatsen bij het verwisselen van de lampje) en lag er geen beddengoed op het bed van Arend, meteen de conclusie trekkend dat dit altijd zo zal zijn.

Mijn zoon heeft af en toe nog wel eens een ongelukje s’nachts en het beddengoed gaat er s’ochtends dan vanaf en word er s’avonds voor het slapen gaan weer schoon en fris op gedaan maar dat word weggewoven als een verzonnen excuus.

De gevolgen van deze gespannen eerste kennismaking kon ik me ook toen nog niet voorstellen. De dinsdag na die ontmoeting werd daarvan al een deel duidelijk, toen de voogd zijn interpretatie al in grote lijnen duidelijk maakte. Die waren dat de voogd crisis hulpverlening ingeschakeld had en dat er 2 hulpverleensters 3 of 4 keer per week bij mij zouden gaan komen vanaf de dag daarna, en dat ik met hen moest gaan zorgen dat de zorgen die er waren werden weggenomen om te voorkomen dat mijn zoon uit huis geplaatst zou worden en dat zij ook zouden gaan vaststellen hoe het met mijn zoon ging m.b.t. Ontwikkeling en hygiëne.

En zelfs toen nog had ik het volste vertrouwen dat het wel goed zou komen. Ik was zelfs blij dat er nu eindelijk professionals bij ons zouden komen met een grote frequentie zodat zij konden zien dat er niets aan de hand was en dat er geen enkele reden was om te dreigen met zoiets onvoorstelbaar als het weghalen van mijn zoontje. Mijn zoon ontwikkeld zich namelijk prima, op school zelfs boven verwachting goed en over onze persoonlijke verzorging kon geen bezwaar gemaakt worden dacht ik. We douchten elke dag samen en uitgebreid en hebben elke dag schone kleren aan. Geen broek, sok of trui word 2 dagen achter elkaar gedragen.

In de week die volgde begon ik een beetje te twijfelen of mijn vertrouwen wel gegrond was, toen ook de hulpverleensters beweerden enorm geschrokken te zijn van de toestand van ons huis en desondanks in de gesprekken daarover het minst te spreken. Tegen het weekend was er wel een knagend gevoel ontstaan maar nog steeds geen specifieke ongerustheid die ik kon benoemen.

Ik had met de hulpverleenster een aantal dingen afgesproken die ik voor Maandag schoongemaakt zou hebben, en zou er zou dan na het weekend nieuwe ‘opdrachten’ worden afgesproken die ik zou moeten aanpakken. Een van de dingen was bijvoorbeeld het ramen wassen. Helaas heb ik tussen mijn 4e en mijn 5e wervel in mijn rug een versleten en beschadigde tussen wervel die me regelmatig zoveel pijn bezorgd dat ik niet eens zonder zit pauze de wandeling naar de school van mijn zoon kon maken laat staan dingen als ramen wassen of andere fysiek inspannende dingen. Uitgerekend dat weekend, vrijdag en zaterdag, had ik enorme pijn in mijn rug en heb dus weinig kunnen doen, zelfs niet de dagelijkse klusjes zoals dweilen. De Zondag van dat weekend was het voor het eerst mooi weer, en mijn rug weer relatief pijnloos en dus heb ik samen met mijn zoon de buitenlucht opgezocht.

Nu besef ik me dat dit niets te maken heeft kunnen hebben met het besluit de situatie voor de rechter te brengen gezien mij die Maandag werd verteld dat er een zitting gepland was om te bepalen of Arend bij mij mocht blijven. In het gesprek waarin mij dat werd meegedeeld werd wél de indruk gewekt dat dat zo was gezien er erg benadrukt werd dat het me kwalijk werd genomen dat ik zo weinig had gedaan en vooral dat ik zondag ook had kunnen zorgen dat mijn zoon ergens werd opgevangen en vervolgens aan de dingen had kunnen werken die afgesproken waren. De redenering mbt die zondag irriteerde me in zo’n mate dat ik de suggestie die werd gewekt dat ik de rugpijn fingeerde als smoesje niet heb opgemerkt.
Nu zie ik in dat ik ook toen niet eens de kans had gekregen te voldoen aan de eisen die mij gesteld werden en dat men al een verzoek had ingediend om mijn zoon uit huis te plaatsen maar op dat moment dacht ik nog niet zo ver door over de gang van zaken.

Omdat de voogd donderdag met de ggd zou komen om af te spreken wanneer die de woning zou reinigen (iedere keer kan ik er niet over uit hoe belachelijk zelfs het idee ervan wel niet was) heb ik toen met een vriendin afgesproken de Woensdag middag ervoor (kinderen vrij) samen alles wat smerig was schoon te maken zodat de voogd donderdag de ggd onverrichter zake terug kon sturen, en zelf zou inzien dat het hele huis schoon was, of in ieder geval schoon genoeg om niet meer mee te wegen in de overwegingen van de rechter tijdens de zitting die donderdag middag.

Dit hebben mijn vriendin en ik die woensdag ook tot boven verwachting mooi resultaat kunnen brengen. Tijdens die grote schoonmaak heb ik zelf ingezien dat er dingen waren die echt een half jaar of soms meer eerder hadden moeten worden gedaan. Plinten, kozijnen, kasten, keukenkastjes en dergelijke waren best vies om een voorbeeld te noemen. In de kleine ruimte tussen de vriezer en de wasmachine was het ook best vies om een ander voorbeeld te noemen. Maar Woensdag avond was zelfs mijn vriendin onder de indruk van het resultaat en hebben met trots die avond genoten van de maaltijd met onze kids (beste vriendjes, altijd lol en plezier al kunnen het binnenhuis tornadootjes zijn).

Ik keek uit naar de reactie van de voogd, en de hulpverleensters, en dat ik de ontsteking uit de bom had getrokken om zo maar te zeggen. Met tegenzin kwam de voogd, op mijn aandringen tijdens het telefoontje waarin hij helemaal wilde afzeggen voor die dag, langs om het resultaat te bekijken. Hij maakte nog de opmerking ook dat hij ook als er goede dingen te melden waren over ons hij dat graag deed en dat het ook zijn preferentie had dat mijn zoon bij mij kon blijven.

Hij is nog nooit zo kort binnen geweest. Hij ging zonder een moment stil te staan of te vertragen in stevige pas van voordeur naar keuken, van keuken naar boven en vanaf de overloop (niet eens in de slaapkamer of badkamer geweest of gekeken) weer terug naar de voordeur en naar buiten. Met een groet vertrok hij weer. De hulpverleenster had in ieder geval het fatsoen om alles goed te bekijken en merkte zelfs op onder de indruk te zijn over sommige dingen, niet gedacht hebbende dat het nog zo schoon te krijgen zou zijn. In reflectie ook een verwonderlijke opmerking aangezien het een plank in de koelkast betrof die niets meer dan een een allesreiniger spuit en een keukendoekje nodig had om weer stralend schoon te worden.
Op de zitting werd door de voogd, die te snel ging en te kort binnen was om meer dan een vlaag te kunnen zien, toch geoordeeld dat de vervuiling maar voor 80% was weggewerkt, maar dat werd snel weggewoven en de aandacht gevestigd op zijn stelling dat de enige reden dat ik uberhaubt iets gedaan had de dreigende rechtzaak was en niet de intentie om voor mijn zoon een schone omgeving te bieden. Verder werd er opgemerkt dat ik weigerde mee te werken aan de eis om bij kentron 2x in de week urinecontrole te ondergaan en dat de voogd bij zijn eerste bezoek cannabis geroken had. Dat er politie bij ons huis aan de deur was gekomen overdag en dat omdat ik boven op bed lag te slapen mijn zoon de deur had open gedaan, zonder shirt in bloot bovenlijf. Ook werd er beweerd dat ik mijn zoon in een te grote jas naar school liet gaan en dat hij regelmatig te kleine broeken aan zou hebben.

Feitelijk was het zo dat ik het kentron gebeld had en om de controle gevraagd had, maar dat die vervolgens aan de wikkert groep had laten weten dat wanneer die controles geen onderdeel waren van verslavingshulpverlening (door kentron) de controles niet gratis werden uitgevoerd maar 300€ kosten, die dan voor rekening van de wikkert groep zouden komen. Aangezien er geen sprake is van verslaving, van welke soort dan ook, heb ik dus ook geen verslavingshulpverlening nodig. Het zou fraude zijn als ik om de wikkert groep ten koste van kentron geld te besparen me zou voordoen als verslaafde en hulpverlening daarvoor zou vragen.

De reden dat ik die Woensdag de schoonmaak heb gedaan is niet de rechtszaak maar dat de kinderen van mij en die vriendin die dag vrij waren en we dus minstens een hele middag onafgebroken door konden gaan. De voogd kan nooit cannabis geroken hebben want:

A. Ik was toen ziek van de griep.
B. ik heb daar allang geen geld meer voor. Ik zit in de WSNP aanvraag procedure.
C. Mijn zoon was thuis, in de woonkamer.
D. Sinds een jaar geleden is mijn nierfunctie soms nog maar 25% en als ik dus mijn nieren belast met zoiets als cannabis dan speel ik letterlijk Russische roulette. U begrijpt dat meer dan een trekje wanneer een bekende er een rookt geen optie meer is. Het komt wel eens voor en daar ben ik ook open en eerlijk over maar daar was toen dus geen sprake van.

De politie heeft eens aan de deur gestaan, en toen heeft mijn zoon de deur ook open gedaan, in ontbloot bovenlijf. Maar verder klopt het verhaal voor geen meter. De reden dat ik de deur niet opendeed was namelijk dat ik boven aan het stofzuigen was en dus geen bel gehoord had. Context van deze anekdote is dat de politie kwam omdat onze hond ongezien was weggeglipt en een straat verderop was gevonden. Dat is een hele andere dan de gewekte indruk dat het bezoek van de politie iets met mijn zoon te maken had.

De jas die te groot zou zijn was een jas in de precies goede maat voor de lengte van mijn zoon. Staat hem goed, en het was zijn favoriete jas. Met de jas was niks mis. Voor zijn overige kleding geld hetzelfde. Ik kan wel mode/kleurencombo blind zijn maar labeltjes met de maat kan ik best lezen hoor.

Ook deze keer werden de kleine dingetjes van het begin van het eerste schooljaar weer vermeld alsof het de dag ervoor was gebeurd. Er werd zelfs opgemerkt dat ik mijn zoon niet gezond te eten gaf, en besef nu pas dat ik niet weet hoe zij die conclusie zouden moeten kunnen trekken aangezien zij toen nog nooit rond etenstijd waren geweest.

Ik heb de rechter er die dag van kunnen overtuigen (zo werd mij de indruk gegeven) mij een maand te tijd te geven om alles in orde te maken en dan zou ze een beslissing nemen over het vervolg en ondertussen zou de hulpverlening (waarvan ik me nu nog niet kan bedenken waarmee ze mij hebben geholpen afgezien van een paar kleren en wat speelgoed) 4x per week blijven komen.

Sinds die zitting heb ik elke opdracht die ik kreeg (het was meer dat ik zelf dingen aangaf te willen doen en dat dan werd opgeschreven als doelstelling maar goed) uitgevoerd. Ik heb meegewerkt aan het verplichten van mijn zoon om met zijn moeder te skypen terwijl ik hier tegen ben. Ik wil mijn zoon niet verplichten met zijn moeder te praten, maar heb het omdat het moest gedaan. Er is niets aan te merken geweest op het huishouden en begon weer een beetje vertrouwen in een goede afloop te krijgen. Goed er waren wat discussies geweest tussen mij en de hulpverleenster over bad gewoonten, tandenpoetsen, en of verse groente gezonder was dan potgroente (is dus niet, potgroente gaan sneller de pot in dan dat verse groente bij u in huis ligt. Dit heeft de hulpverleenster de dag erna ook aan mij bevestigd, nadat zij dit had uitgezocht). Ook was er de indruk dat ik vaker de beste vriend van mijn zoon was dan zijn vader, en de mening dat dit niet goed was. Ik ben van mening dat ik wanneer dit nodig is zijn vader ben maar verder ook zijn beste vriend kan/moet zijn. Mijn zoon weet dat hij dient te luisteren naar mij en dat hij als hij stout is straf krijgt van mij. Maar hij weet ook dat ik met alle liefde en plezier als lekkere zitkussen dienst doe wanneer we op de bank een filmpje zitten te kijken. Hij weet dat ik de films en de karaktertjes net zo goed of beter ken als hij en dat ik met plezier met hem knuffel of stoei en zijn beste vriend ben. Dat is denk ik iets dat iedere vader voor zich moet bepalen en zeker niet door anderen mag worden opgelegd.
Bij deze discussies heb ik meerdere malen opgemerkt dat ik het niet met hen eens was maar dat wanneer me verteld zou worden dat het moet ik het zou doen. Om te doen wat me opgedragen word is het niet noodzakelijk dat ik het er mee eens ben.

Afgelopen Donderdag, na het verplichten om te skypen wat me al enorm dwars had gezeten, stond een hulpverleenster tussen zeven en acht voor de deur, net wanneer ik mijn zoon naar bed aan het werken was. Ik heb aangegeven dat ik dat niet prettig vond, het naar bed ritueel van mij en mijn zoon vind ik een intiem en belangrijk moment tussen mij en hem en vind het erg invasief als daar iemand bij komt storen. Toch heb ik haar binnen gelaten en heb mijn zoon ingestopt waar zij bij was. Toen we beneden kwamen vroeg ze ineens “en nou?” waarvan ik nog steeds niet begrijp wat ze bedoelde. Ik antwoordde “en nou? Ja, niks. Ik ga op de bank tv kijken en dan slapen.” waarop ze antwoordde “je hebt liever dat ik weg ga he?” wat ik een nogal overbodige vraag vond. Ik kon ook niet zien waarom ze nog zou moeten blijven, gezien mijn zoon op bed lag. Ze is daarop vertrokken zonder iets te zeggen.

Gisteren zou het halverwege evaluatie punt zijn waarbij de vooruitgang zou worden geëvalueerd en de planning voor de volgende twee weken worden gemaakt. Op 9 April zou dan de zitting zijn.

Tot mijn grote schok en verbazing werd me verteld dat zij vonden dat ik te weinig vooruitgang had getoond en dat men niet tevreden was over mijn medewerking met de hulpverlening. Ze hadden de rechter al verzocht om uithuisplaatsing en die had die toegekend. Mijn zoon zou van school worden opgehaald door de voogd en de hulpverleenster en dan naar een pleeggezin worden gebracht. Er was geen ruimte voor discussie want de rechter had al gesproken. Of ik wat kleren een knuffel en of speelgoed in een tas wilde doen en dan zou ik verder horen wanneer er een zitting zou zijn. Halverwege dat gesprek kwam er ook nog een agente bij (wijkagent).

Even later was iedereen weg op de agente na, en even later was ook die weg. Maar boven alles was mijn zoontje weg.

Anderhalf uur later weer politie aan de deur. Ik zou iemand gebeld hebben en hebben gezegd dat ik mezelf iets zou aandoen. Ik heb niemand gebeld. (zelfs nog gekeken in mijn uitgaande gesprekken omdat ik aan mezelf begon te twijfelen). Vandaag bleek dat de voogd politie gebeld had en had gezegd dat ik hem telefonisch had gedreigd met zelfmoord. Echt, ik zou zelfs als ik de volle beschikking over mijn denkvermogen had niet kunnen bedenken wat hem er toe beweegd dat te doen.

Zelfs nu nog is het alsof mijn brein het niet kan accepteren. Veel gaat ongemerkt langs me heen en voelt het alsof ik in een nachtmerrie terecht ben gekomen waaruit ik maar niet wakker word. Alles lijkt onwerkelijk. Mijn gedachten lijken alles wat naar de gedachte lijd dat hij weg is te willen blokkeren, maar toch herinnerd alles me eraan. Ik doe de dingen die ik moet doen maar zonder me bewust te zijn dat ik het doe.

Ik ben Helemaal kapot.

Maar omdat ik, ondanks uitputting, niet kan slapen ben ik de interwebs opgegaan om informatie te vinden over uithuisplaatsing, bezwaar en alles wat handige informatie is om te weten. Wat ik heb aangetroffen was een grotere schok en geeft me meer angst en vertwijfeling dan ik gisteren te verwerken kreeg. Honderden, duizenden verhalen van uitgeplaatste kinderen waarvan de ouders door jeugdzorg en dan met name de voogden worden kapot gemaakt om de uithuisplaatsing voort te laten duren. Bijna alle verhalen hadden herkenbare dingen die ook ik ervaren heb, al had ik dat niet eens door. Al die verhalen lezende, het verdriet en de ellende voelende en de machteloze vertwijfeling van de ouders voelende grijpt de angst mijn hart in een ijzeren vuist en word de leegte die ik voel nog leger. Klemmend gevoel neemt bezit van mijn borstkas en het is alsof ik moeilijker adem kan halen.

Maar ik weet in ieder geval nu dat ik niet de enige ben. Ik weet dat ik ook niet kan en mag opgeven en dat mijn zoon pas heeft verloren als ik stop met vechten om hem terug te krijgen.

Ik heb gehoord dat ik geen beroep kan aantekenen, dat ik daarvoor een advocaat nodig heb en die pas kan benaderen als ik de papieren heb met de beschikking van de rechter.

Wat moet ik nu doen? Morgen mag ik mijn zoon een uurtje zien op een adres van jeugdzorg (natuurlijk onder begeleiding van hulpverleenster) maar verder heb ik niets aan informatie gehad. Hoe lang duurt het tussen de uitspraak van de rechter en de aankomst van de papieren?

ANY advice word op prijs gesteld.

Ik bedoelde mijn reactie op de reactie van “Helemaal Kapot”!