COLUMN Wijs niet meteen de schuldigen aan bij het drama dat plaatsvond in Cothen. Daarvoor weten we er nu nog veel te weinig van, schrijft Malou van Hintum.

Fijn dat we nu al weten wie de schuld is van het familiedrama in Cothen. De vader, en Jeugdzorg.

De vader, omdat hij zijn twee zonen en zichzelf heeft vermoord. Die daad is afschuwelijk, en daarom is het eenvoudig om hem de schuld voor de vechtscheiding die ten grondslag zou liggen aan dit drama, ook volledig in de schoenen te schuiven.

Zo, dat is een.

Jeugdzorg is altijd een gemakkelijk doelwit, want als er iets is wat natuurlijk nooit vlekkeloos kan verlopen, is het de opvang van en zorg voor mensen met ingewikkelde problemen. Laat staan als die mensen, vriendelijk gezegd, niet graag bij elkaar op de koffie gaan. Dat er verschillende mensen en instanties aan te pas komen om die problemen op te lossen, geeft Jeugdzorg in de media en voor het grote publiek automatisch een brevet van onvermogen.

Specialisten
Overal elders in onze maatschappij werken we met specialisten, maar Jeugdzorg moet een schuldhulpverlener, maatschappelijk werker, psycholoog, verslavingsdeskundige, kinderpsychiater, relatietherapeut, mediator en wat al niet meer, tegelijk zijn. Want het feit dat ergens tien hulpverleners aan het werk zijn, zoals hier het geval was, geeft op zichzelf al aan dat Jeugdzorg er niets van bakte.

Zo, dat is twee.

Laten we wel wezen: het enige dat wij als buitenstaanders weten van de vader en moeder van Julian en Ruben en de broertjes zelf, is dat er fikse problemen waren. We hebben maar een oppervlakkig idee van de aard daarvan. We weten bijvoorbeeld niet of de vechtscheiding waarvan sprake zou zijn, te wijten was aan één partij die de boel traineerde of aan twee mensen die hun hakken in het zand zetten.

Hoe dan ook, kennelijk kon of wilde de vader de hele situatie niet meer aan, en heeft hij besloten er een drastisch einde aan te maken. En kennelijk kon het feit dat hijzelf een nieuwe partner had gevonden, hem daar niet van weerhouden.

Achteraf is dat gemakkelijk geconstateerd.

Potentiële kindermoordenaars
Telkens als er een dramatisch incident plaatsvindt, en dat is eens in de paar jaar, staat Jeugdzorg volop in de schijnwerpers. We horen in de tussentijd nooit welke drama’s zijn voorkomen. We horen ook nooit hoeveel vergelijkbare gevallen er waren die niet geleid hebben tot moord en doodslag.

Menselijk gedrag voorspellen is een van de moeilijkste dingen die er zijn. Mensen kunnen veranderen, omstandigheden kunnen veranderen, toevalsfactoren kunnen een situatie ten goede of juist ten kwade keren. Vergelijkbaar gedrag in vergelijkbare situaties hoeft niet dezelfde gevolgen te hebben. Als we alle vaders moeten vrezen die hun kind weleens hardhandig vastpakken en een keer onder de douche zetten om af te koelen, lopen er aardig wat potentiële kindermoordenaars in Nederland rond.

Geen recht
Iets anders is dat er altijd gruwelijke incidenten zullen blijven. Elk risico uitbannen is onmogelijk. Wel moeten hulpverleners proberen de zorg zo goed mogelijk te organiseren, en daar valt nog best wat te verbeteren. De aankomende forse bezuinigingen in de jeugdzorg, samen met de razendsnelle decentralisatie van deze zorg naar de – niet zelden onervaren en slecht geïnformeerde – gemeenten, beloven wat dit betreft juist niet veel goeds. Bedenk daarbij dat psychiatrische zorg voor kinderen geen recht blijft, maar een gemeenteljke voorziening wordt, en je ziet het nu al aankomen: meer slachtoffers, meer incidenten.

Soms kan voorspellen wél.

Bron