Hoezo ADHD?
Hoezo ADHD?
Mijn boek ‘Hoezo ADHD?’ bekroond met de award voor meest inspirerende boek 2010 in de categorie nationaal. Zie voor uitgebreide beschrijving en recensie de pagina: Boeken & recensies. Bestellen kan op de pagina: ‘Bookshop’.
BEKROOND MET DE AWARD VOOR MEEST INSPIRERENDE BOEK 2010 IN DE CATEGORIE: NATIONAAL
Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Een ‘aangeboren hersenaandoening waarbij sprake is van een biochemische disbalans tussen neurotransmitters’. Een dergelijke disbalans heeft echter nog geen enkele wetenschapper kunnen aantonen. Sterker nog; men heeft zelfs geen flauw idee hoe een ‘normale balans’ eruit zou moeten zien…..
Toch worden zogenoemde ‘ADHD-patiënten’ voorzien van zogenoemde ‘medicatie’ die juist daar op de hersenen inwerkt waarvan nog nooit iemand heeft kunnen bewijzen dat hier daadwerkelijk iets mis is. Men ‘vermoed’ dit enkel en geeft vervolgens de verklaring: Als ADHD medicatie werkt heb je ADHD, zo niet, is er iets anders mis.
Ritalin
Als Ritalin werkt heb je dus ADHD…daar komt het in het kort op neer. Dit is wat mij betreft de grote nummer 1 onder de ADHD-fabels! Maar hoe kan het dan dat bij een aantal van de ‘ADHD-patiënten’ ADHD medicatie wel werkt en bij een anderen juist weer niet?
Het is eigenlijk heel logisch, het is alleen maar net wat je wilt geloven.Wil je graag geloven dat ADHD als stoornis echt bestaat, dan is dit natuurlijk “de perfecte verklaring”: Bij ADHD patiënten werken stimulerende ‘medicatie’ anders dan bij ‘niet ADHD patiënten’. ADHD-ers worden rustig van stimulantia (speed…), niet ADHD-ers juist niet. Maar helaas: Onwaar! Het is vaak nog een hele puzzeltocht om de juiste dosis medicatie voor iemand vast te stellen.Veel kinderen die na advies en op voorschrift van de psychiater of arts ‘experimenteren’ met het medicijn in kwestie (Ritalin, Equasym, Concerta, Medikinet, Strattera, etc) zullen in de meeste gevallen in het begin juist helemaal niet goed reageren op het middel.Of ze worden juist nog meer hyperactief, of ze worden zo suf dat ze nergens meer zin in hebben. (Het zogenoemde ‘zombie-gedrag’) Dan wordt de hoeveelheid medicatie aangepast, en vaak nog eens aangepast en nog eens, (of met een ander ‘medicijn’ geëxperimenteerd) tot de juiste dosis is vastgesteld en het kind zich hierbij echt beter kan concentreren op school en rustiger lijkt.
Dan kan men dus zeggen: ‘Zie je, het middel werkt dus heb je ADHD en is deze ziekte nu onder controle.’Hoe simpel is dat?Deze stelling klopt werkelijk van geen kant. Want…als iemand zonder diagnose ADHD hetzelfde zou doen, net zo lang experimenteren met de hoeveelheid Ritalin of aanverwante medicatie, zal ook hij uiteindelijk de voor hem ‘juiste dosis’ ontdekken waardoor hij zich heel goed kan concentreren op hetgeen hij mee bezig is.Niet voor niets worden dergelijke middelen ook gebruikt door sommige topsporters en wetenschappers en is er een ware Ritalin-hype aan de gang onder studenten! Natuurlijk heeft iedereen net weer een andere dosis nodig. Ieder hersengestel reageert namelijk weer anders op bepaalde middelen.Neem bijvoorbeeld weed of hasj. De één krijgt een enorme lachkick, de ander valt meteen in slaap en weer een ander merkt helemaal niets van de werking van deze drugs. Zo is het ook met Ritalin en aanverwante ‘medicatie’(drugs!) De één reageert direct ‘goed’ (Die heeft dan kennelijk het ‘geluk’ dat dit voor hem de ‘juiste’ dosis is) terwijl de ander even moet puzzelen of experimenteren met andere hoeveelheden of soortgelijke middelen voor de ‘juiste dosis’ kan worden vastgesteld.Om dan te zeggen, wanneer de juiste dosering eindelijk gevonden lijkt te zijn: Zie je, het werkt, dus je hebt ADHD!Is mijns inziens boerenbedrog van de bovenste plank. Voor iedereen zou een juiste dosis zijn, als je maar lang genoeg past en meet vind je vanzelf de juiste dosering die voor jou lijkt te werken en heeft niets, maar dan ook niets met een zogenaamde stoornis van doen!
Hooggevoeligheid > Zweverigheid?
De term ‘hooggevoeligheid’ doet menig nuchter ingesteld mens de tenen krommen van ergernis, maar mijn eigen theorie van ‘hooggevoeligheid’ is vooral gebaseerd op mijn eigen waarnemingen in verband met de hersenwerking van kinderen en niet gebaseerd op wat velen ‘nieuwetijdskinderen’ noemen. Ik geloof namelijk dat er altijd al gevoelige kinderen zijn geweest. Twintig, dertig, veertig jaar geleden en daarvoor ook. Hooggevoeligheid heeft mijns inziens alles te maken met de manier van informatie verwerken in combinatie met de omgevingsinvloeden. Vooral omgevingsinvloeden zijn wat mij betreft de grootste veroorzaker van ADHD gedrag bij kinderen. Daarbij: Niet ieder hoogsensitief kind vertoont ADHD gedrag en niet ieder kind dat ADHD gedrag vertoont is hoogsensitief. Daarover later meer.
Een op de vijf mensen wordt geboren als Hoog Sensitief Persoon, oftwel HSP. Bij HSP’s komen alle prikkels en impulsen veel harder binnen dan bij niet-HSP’s. Gevoeligheid is een wisselwerking tussen het zenuwstelsel en de hersenen. De hersenen verwerken de prikkels die van buitenaf komen. Bij HSP’s echter gaat dit verwerken anders in zijn werk dan bij niet-HSP’s. Het werkt nauwkeuriger, en wanneer er een prikkel wordt verwerkt, wordt daar veel meer bij waargenomen dan bij niet-HSP’s. Hierdoor kan de hooggevoelige zich soms ontzettend storen aan kleine prikkels uit de omgeving die anderen waarschijnlijk niet eens opmerken! (En is dus ook vele malen sneller afgeleid dan een niet-HSP!)
Hoe kan dat?
Mijn theorie hierover luidt als volgt. Ik geloof dat er kinderen en volwassenen zijn die meer met hun rechter hersenhelft werken dan met hun linker. Zij hebben als het ware een ‘dominant werkende’ rechter hersenhelft. De linker hersenhelft bestaat uit het rationele gedeelte, de rechter hersenhelft uit het emotionele. Laten we even kijken wat dat inhoudt:
Linkerhersenhelft |
Rechterhersenhelft |
Ontleden (taalkundig) | Allesomvattend |
Logica | Intuïtief |
Detail georiënteerd | Breed georiënteerd |
Weloverwogen | Gevoelsmatig |
Rationeel | Innerlijk bewustzijn |
Methodisch | Creativiteit |
Geschreven taal | Inzicht |
Numerieke vaardigheden/orde | Ruimtelijk inzicht |
Feiten belangrijk | Beelden belangrijk |
Beredeneert | Verbeelding |
Weet de naam | Weet de functie |
Gericht op realiteit | Gericht op fantasie |
Wetenschappelijk | Muziek, kunst |
Wiskunde en wetenschap | Filosofie & religie |
Woord en taal | Symbolen en beeld |
Herkent | Waardeert |
Proactief | Reactief, passief |
Volgordelijk | Gelijktijdig |
Verbale intelligentie | Praktische intelligentie |
Bedenkt strategieën | Bedenkt mogelijkheden |
Veilig/safe | Neemt risico’s |
Heden en verleden | Heden en toekomst |
Weet | Gelooft |
Intellectueel | Zintuiglijk |
Analytisch | Geheel overziend |
Emotioneel
Je hebt dus kinderen en volwassenen die heel emotioneel zijn, zich goed in anderen kunnen verplaatsen, eerder afgeleid zijn (doordat ze gemakkelijker prikkels van buitenaf waarnemen), creatief, technisch of muzikaal zijn aangelegd etc. dan anderen die minder vanuit hun rechter hersenhelft leven. Dit is ook mijn verklaring voor het feit dat deze ‘rechts ingestelde’ personen soms meer moeite hebben met de leerstof op school omdat deze juist voornamelijk is gericht op de linker hersenhelft. In veel gevallen werken de linker en rechter hersenhelft dus niet optimaal samen waardoor leerproblemen kunnen ontstaan (of dyslexie, discalcullie, etc) of problemen met de motoriek in sommige gevallen.
Natuurlijk is het ook niet zo dat alle kinderen die meer links georiënteerd zijn altijd hoogbegaafd zijn of standaard goed in taal/rekenen. Het IQ speelt hier natuurlijk ook een belangrijke rol in, de vaardigheid om de leerstof op de juiste (en snelle) manier te verwerken. Toch lijkt het wel zo dat de meer links georiënteerde kinderen meer moeite hebben met het volgen van hun intuítie en/of het uiten van hun gevoelens.Kinderen die meer gebruik maken van hun rechterhersenhelft hebben meer moeite met het verwerken van abstracte leerstof. Zij kunnen de leerstof beter onthouden wanneer deze worden gekoppeld aan beelden(de zogenoemde ‘beelddenkers’). Hier zou mijns inziens op scholen meer aandacht aan dienen worden besteed. Het is nu eenmaal de manier van denken van deze kinderen. Iemand die linkshandig is ga je toch ook niet dwingen rechts te schrijven? Omdat iedereen dat doet? Kinderen die meer rechts georiënteerd zijn, zijn kritisch, opmerkzaam, intuïtief, snel, leggen gemakkelijk verbanden waar ze ook later zeker hun voordeel mee zouden kunnen doen mits hen geleerd wordt hoe!
Hooggevoeligheid
Hooggevoeligheid zie ik dus zelf niet als iets ‘paranormaals’ maar als een bepaalde manier van informatie verwerken. Een bepaalde erfelijke (?) hersenwerking. Je ziet dan ook vaak dat hooggevoelige kinderen ook minstens één hooggevoelige ouder hebben. Wel is het zo dat juist deze hooggevoelige mensen eerder paranormale ervaringen kunnen hebben, juist omdat ze alles veel scherper en helderder waarnemen dan anderen.
Veel hooggevoelige kinderen krijgen te vaak onterecht het ‘stempel’ AD(H)D, PDD-nos etc. deze stoornissen zijn wetenschappelijk niet te bewijzen, men vermoed enkel dat er sprake is van een neurobiologische disbalans in de hersenen, maar zolang dit niet kan worden aangetoond d.m.v. scans of bloedproeven blijf ik bij mijn standpunt dat deze zogenaamde stoornissen in veel gevallen gedragskenmerken zijn van hooggevoeligheid. Ben je ‘normaal’ als je goed kunt leren, je goed kunt concentreren maar minder creatief bent ingesteld? Heb je een ‘stoornis’ als je minder goed kunt leren, sneller afgeleid bent, maar bijvoorbeeld wel prachtig kunt zingen, musiceren, schilderen of schrijven… Het drukke gedrag bij hooggevoelige kinderen komt mijns inziens voornamelijk doordat ze hun omgeving haarfijn aanvoelen (en ook de onrust binnen het gezin, de klas, etc) Ze krijgen zoveel prikkels te verwerken dat ze zelf ook hyperactief gedrag gaan vertonen om deze prikkels ook weer kwijt te kunnen raken.
Het feit dat een hooggevoelig kind ook vaak een hooggevoelige ouder heeft of andere hooggevoelige familieleden (erfelijke manier van hersenwerking, van het verwerken van informatie) maakt dat AD(H )D etc. ten onrechte gezien wordt als ‘erfelijke stoornis’.
Niet in alle gevallen zijn ADHD en PDD-nos een vorm van hooggevoeligheid maar kunnen ook veel te maken hebben met de (problematische?) omgeving waarin het kind opgroeit en de ervaringen die iemand te verwerken heeft gehad.
Omdat ik veel waarde hecht aan wetenschappelijk onderzoek vind ik het toch wel frappant dat onderstaand beschreven onderzoek dat is uitgevoerd mbv MRI-scans aangeeft dat zich in de linker hersenhelft van ADHD-kinderen inderdaad dunnere gebieden bevinden:
Dunnere hersengebieden bij kinderen met ADHD
16 augustus 2006 in ADHD door Vera Calmer
Kinderen met ADHD hebben relatief meer dunnere corticale gebieden in hersendelen die belangrijk zijn voor de beheersing van aandacht. Dit is gebleken uit nieuw onderzoek waarbij de corticale dikte in hersendelen bij kinderen met ADHD is gemeten en vergeleken met de hersenen van kinderen zonder ADHD.
Voor dit langdurige onderzoek zijn 163 kinderen met ADHD (gemiddelde leeftijd van 8.9 jaar) en 166 deelnemers zonder ADHD (controlegroep) onderzocht. De hersenen werden bekeken aan de hand van de Magnetic Resonance Imaging (MRI) techniek. De patiënten met ADHD werden verdeeld in twee groepen. Een groep met de goede prognose en een groep met een slechte prognose.
Bij kinderen met ADHD was er sprake van dunne gebieden op de cortex bij bepaalde gebieden in de hersenen. Kinderen met een slechte prognose hadden een dunnere linker mediale prefrontale cortex dan de groep met een goede prognose en de controle groep. Er bleek geen verschil in ontwikkeling van de corticale dikte tussen de ADHD groep en de controlegroep. Het herstel van de corticale dikte vond alleen plaats bij de groep met de goede prognose.
Bron MRI onderzoek: www.psycholoog.net
Boek
‘Hoezo ADHD?’
Ik heb dit boek geschreven met de bedoeling ouders beter inzicht te bieden in het hyperactieve en/of ongeconcentreerde gedrag van hun kind. Om ouders die hun kind met gemengde gevoelens medicatie geven of het punt staan hun kind dit te geven , die er zelf niet voor 100% achter staan maar misschien het idee hebben geen andere optie te hebben of wellicht verkeerd zijn voorgelicht, misschien toch te wijzen op nuttige alternatieven. Alternatieve begeleiding, behandelingen en/of therapieën waar zowel zij zelf als hun kind(eren) ook bij gebaat kunnen zijn en zich hier mogelijk ook beter bij voelen. Maar ook voor leerkrachten, therapeuten en andere begeleiders die zich meer in ADHD willen verdiepen zodat eventuele misverstanden met betrekking tot ADHD uit de wereld geholpen kunnen worden en zij zowel ouders als kinderen nog beter kunnen helpen en adviseren.
In Hoezo ADHD? wordt op al deze aspecten dieper ingegaan en zijn alternatieven voor ADHD-medicatie te vinden inclusief maar liefst 53 Tips van de Week om het kind zelf beter en gemakkelijker te kunnen begeleiden. Ook is er voldoende notitieruimte om eigen ervaringen bij te houden.
Enkele tips van de week uit het boek:
WEEK 7
Tip van de week: Structuur
Structuur is niet alleen voor (hooggevoelige) kinderen belangrijk, maar voor iedereen. Ook voor jezelf.
Het geeft rust wanneer je van te voren weet wat er gaat gebeuren, hoe laat er wordt gegeten, hoe laat je moet gaan slapen, etc. Een vast ritme geeft niet alleen rust in huis, maar zeker ook in je hoofd en dat is fijn.
Niets is zo erg als achter jezelf aan moeten hollen en alles gehaast te moeten doen. Dit heeft niet alleen weerslag op je eigen humeur maar zeker ook op de gemoedstoestand van je kind. En wanneer je gehaast bent en onrustig kun je ook veel minder verdragen van je kind. Onrust werkt dus twee kanten op. Je kind reageert op jou en jij reageert vervolgens weer op je kind. In beide gevallen op negatieve wijze. Onrust in huis geeft onrust in het hoofd en dus ook onrustig gedrag. Onrust geeft ook onrustige prikkels en die moeten verwerkt worden en/of weer kwijtgeraakt worden. Je kunt je voorstellen dat wanneer er veel onrust heerst in huis, iedereen (dus niet alleen je kind) hier op reageert en dat dit de sfeer niet ten goede komt.
WEEK 15
Tip van de week: Vrije tijd
Vrije tijd is van enorm belang voor een kind. Juist in deze tijd waarin er van jonge kinderen al zoveel wordt verwacht.
Wanneer het kind uit school komt is het dan ook prettig als het kind niet weer allerlei afspraken dient na te komen.
Veel kinderen die overdag nogal druk zijn in hun hoofd doordat ze bijvoorbeeld overgevoelig zijn voor prikkels uit hun omgeving of om andere redenen sterk reageren op hun omgeving, hebben vaak de behoefte om ’s middags uit school even alleen te zijn. Wanneer je merkt dat je kind graag tijd alleen op zijn kamer doorbrengt, laat het kind dan in zijn waarde. Probeer hem/haar niet te pushen met vriendjes en/of vriendinnetjes af te spreken. Wanneer je merkt dat het kind behoefte heeft aan rust, gun hem die rust dan ook. Het is zijn manier om alle prikkels van die dag te verwerken. Door zich even helemaal terug te trekken in zijn eigen wereldje laadt hij zijn ‘accu’ weer op als het ware. Het is niets om je zorgen over te maken. Sommige kinderen groeien over deze ‘alleen willen zijn’ fase heen, andere kinderen blijven dit hun hele leven houden. Belangrijk is dat je kind zelf zijn/haar vrije tijd kan indelen en daarbij de dingen kan doen die hij/zij zelf leuk vindt of waar hij/zij zich zelf goed bij voelt.
Wanneer je kind graag op zijn kamertje zit kan dit meerdere redenen hebben. Misschien vindt hij/zij geen aansluiting bij andere kinderen? Sommige kinderen kunnen zich nu eenmaal niet vinden in de activiteiten die andere kinderen wel leuk vinden om te doen en spelen daarom liever alleen. Het wil niet zeggen dat je kind daarom eenzaam is (Tenzij het kind zelf aangeeft verdrietig te zijn omdat hij/zij niet mag meespelen dat is een ander verhaal dan wanneer het kind zelf kiest om alleen te spelen) Het belangrijkste is dat je je kind in zijn waarde laat en zijn vrije tijd zoveel mogelijk zelf laat indelen. Als je kind ouder wordt zal hij nog genoeg afspraken en verplichtingen dienen na te komen. Laat hem/haar lekker kind zijn. Op zijn/haar eigen manier! Je kind zal je dit absoluut in dank afnemen!
WEEK 20
Tip van de week: Begrip
Het allerbelangrijkste is dat een kind weet dat zijn ouders hem begrijpen. Dat hij zich nergens voor hoeft te schamen en met elk probleem, van welke aard dan ook, bij zijn ouders terecht kan.
Dit geeft een kind een veilig gevoel. Toon te allen tijde begrip. Wanneer je kind boos is, druk, vervelend in zijn lijf, geïriteerd, etc. Wat je hierbij kan helpen is direct proberen te achterhalen wanneer je kind ongewenst gedrag vertoont waardoor dit gedrag wordt veroorzaakt. Heeft je kind een vermoeiende dag achter de rug, heeft hij/zij iets vervelends meegemaakt op school dat hij/zij misschien op zijn broertje of zusje (of op jou) probeert af te reageren of heeft je kind te weinig geslapen en is hij/zij hierdoor prikkelbaar?
Probeer ongewenst gedrag van je kind direct te koppelen aan iets dat dit gedrag veroorzaakt en niet direct aan je kind zelf.
Op die manier ben je ook veel beter in staat begrip te tonen, je eigen geduld te bewaren en op de juiste manier te reageren. Door bijvoorbeeld je kind even apart te nemen en te vragen wat er is gebeurd waardoor hij zo van streek is, of te zeggen dat je begrijpt dat hij prikkelbaar is na een drukke of vermoeiende dag maar dat hij dan beter even alleen TV kan gaan kijken of op de Playstation kan gaan spelen om weer even rust in zijn hoofd te creëren in plaats van ruzie te zoeken met de rest van het gezin. Dat dit gedrag van hem alleen maar een ongezellige sfeer schept in huis, (en dus nog meer onrust in zijn hoofd veroorzaakt) dat hij beter even de rust kan opzoeken zodat hij zich zelf straks ook weer prettiger in zijn vel voelt. Dat het belangrijk is het juist thuis wél gezellig te houden, dat dit de plek is waar iedereen echt tot rust kan komen en dat we dat vooral zo moeten houden. Zoek samen een alternatief voor klierig gedrag om zijn ongenoegen te uiten of zijn frustraties te verwerken. Toon begrip, kalmeer je kind, laat weten dat je best begrijpt waarom hij zo doet maar dat dit niet de manier is.
WEEK 23
Tip van de week: Niet schreeuwen
Je kent ze misschien wel. Die ouders die de ganse dag tegen hun kinderen lopen te schreeuwen…. (Of ben je zelf misschien ook één van die ouders? )
Ik zal je vertellen; Hoe vaker een ouder tegen een kind schreeuwt; hoe minder indruk het maakt. Je kent vast de voorbeelden wel. Moeder schreeuwt heel hard tegen het kind. Moeder is helemaal overstuur, boos, loopt zelfs rood aan en gilt de hele buurt bij elkaar. Het kind knikt beamend en zodra moeder de kamer uit is wordt ze vreselijk uitgelachen zo niet geïmiteerd door de kinderen. (Als moeder geluk heeft doen de kinderen dit inderdaad als ze de kamer uit is en niet in haar gezicht op het moment dat ze nog volop bezig is met haar tirade..)
Schreeuwen is een vorm van onmacht. Je geeft hier als ouder mee aan dat het kind je op dat moment de baas is en je even niet meer weet hoe met zijn/haar gedrag om te gaan. Een ouder die zijn zelfbeheersing verliest is aan de ene kant ‘leuk;’ voor het kind (een vorm van overwinning) maar aan de andere kant geeft het hem/haar geen ‘veilig’ gevoel. Een ouder die controle verliest biedt geen stabiliteit wat het kind nu juist zo hard nodig heeft.
Jongere kinderen kunnen juist alleen maar overstuur raken als zijn/haar ouder tegen hem/haar schreeuwt. Op deze manier komt de boodschap waarschijnlijk ook niet duidelijk over. De ouder wil dat het kind stopt met bepaald gedrag maar het enige wat gebeurd is dat het kind schrikt, bang of verdrietig wordt zonder verder na te denken over wat er is gebeurd en wat zijn./haar ouder heeft ‘gezegd’. Als het vaak voorkomt dat een ouder tegen het kind schreeuwt veroorzaakt het doorgaans veel onzekerheid bij hem/haar. Het kan het kind de indruk geven dat hij/zij alles verkeerd doet waardoor het kind misschien (nog) meer negatieve aandacht gaat vragen.
Uiteindelijk maakt het schreeuwen helemaal geen indruk meer op je kind. Hij/zij is inmiddels zo gewend geraakt aan het schreeuwen dat de ouder hier zeker niet het gewenste resultaat mee zal behalen. De schreeuwende ouder zal worden genegeerd.
Daarbij geeft de schreeuwende ouder natuurlijk een totaal verkeerd voorbeeld. Het kind zal hierdoor ook meer en vaker gaan schreeuwen…..(Kopiëergedrag)
Wanneer je kind echt iets doet waar je het absoluut niet mee eens bent, loop dan naar je kind toe. Kijk het kind recht in de ogen (op ooghoogte), pak hem/haar even stevig vast en verhef je stem zonder werkelijk tekeer te gaan. Zeker wanneer je dit niet al te vaak doet zal het des te meer indruk maken op je kind. Zal het kind het gevoel krijgen dat je echt meent wat je zegt en dat hij/zij gewoon te ver is gegaan en een grens heeft overschreden. Heb je veel moeite jezelf in te houden tel dan ouderwets even tot tien voor je actie onderneemt.
WEEK 24
Tip van de week: Aankondigen
Door ruim van te voren aan te kondigen wat er staat te gebeuren kun je als ouder een heleboel stress, ruzie en discussies voorkomen.
Wanneer je kind aan het spelen is, zal hij/zij het moeilijk vinden om van het één op het andere moment uit zijn/haar spel ‘losgerukt’ te worden. Stel, je kind is aan het tekenen of met autootjes of lego aan het spelen of zit middenin een moeilijk ‘level’ op de playstation.
Plotseling komt vader of moeder binnen met de mededeling: ‘We gaan nu eten’. Het kind heeft op die manier geen tijd meer om zijn spel of werkje op dat moment rustig te beëindigen en het op die manier achter te laten zoals hij/zij dit zelf prettig vindt.
Veel gevoelige en/of ADHD kinderen hebben dwangmatige trekjes en willen hun speelgoed op een bepaalde manier rangschikken. Dit geeft hen rust in hun hoofd. Gun je kind dat momentje van rangschikken of het moeilijke level uit te spelen en te ‘saven’ .
Niemand heeft er iets aan als iedereen inmiddels aan tafel zit en het kind wordt opgejaagd met geschreeuw uit de woonkamer of keuken dat hij/zij echt nu moet komen eten. Het kind zal zich moeten haasten met het rangschikken of opruimen en totaal niet ontspannen aan tafel verschijnen wat zijn/haar eetlust ook weer niet ten goede zal komen.
Veel beter zou het zijn om het kind zo’n vijftien minuten van te voren te laten weten dat jullie straks gaan eten. (Zeg hierbij de tijd of wijs aan op de klok waar de grote wijzer zich zal bevinden als ‘het zover is’.) Je kind heeft dan alle tijd om zijn/haar spelletje af te maken, om op te ruimen of autootjes recht te zetten zoals het kind zich daar gewoon prettig bij voelt.
Dit geldt ook voor het naar bed gaan of de deur uit moeten om naar school te gaan of een afspraak na te komen. In alle gevallen geldt: kondig het ruim van te voren aan en gun je kind de tijd die het nodig heeft om zijn/haar spel af te ronden. Dit geeft niet alleen rust bij het kind, maar draagt zeker ook bij aan een meer harmonische sfeer binnen het gezinsleven.
WEEK 48
Tip van de week: Afkoelmoment
Ik ben altijd voor communiceren. Voor het uitpraten van problemen en voor het (gezamenlijk) zoeken naar passende oplossingen.
Soms is dit echter niet mogelijk. Soms is je kind (over)vermoeid waardoor het niets kan hebben en zo ontzettend prikkelbaar is dat hij om de minste geringste pietluttigheden vreselijk kwaad kan worden.
Op momenten dat je kind zo overstuur is en boos en driftig of zelfs agressief hoef je niet eens te proberen een gesprek op gang te brengen omdat alles wat je zegt bij voorbaat toch al verkeerd is. Verspilde moeite dus.
In dit soort gevallen geef ik zelf altijd de voorkeur aan een ‘afkoelmoment’. Op zo’n moment dat er even niets met je kind te beginnen is, kan een afkoelmoment echt uitkomst bieden.
Stuur je kind (of breng hem persoonlijk als hij niet uit eigen beweging vertrekt) naar zijn kamer. Kijk hem aan en zeg luid en duidelijk dat je graag met hem wilt praten maar niet op dit moment in deze staat en dat wanneer hij afgekoeld is en wel weer in staat is tot een gesprek naar je toe mag komen.
Het kind mag zelf spelen op zijn kamer, maar accepteer niet dat je kind eerder uit zijn kamer komt voordat dat de hysterische bui in zijn geheel voorbij is. Stuur je kind in dat geval direct weer terug naar zijn kamer en blijf zelf kalm.
Sommige opvoedkundigen zeggen dat het niet gunstig is je kind voor straf naar zijn slaapkamer te sturen omdat het kind zijn slaapkamer (en gaan slapen in het algemeen) in verband zou kunnen brengen met iets vervelends (in dit geval met ‘straf’) en hier wellicht een probleem van zou kunnen maken.
Ik zie een afkoelmoment niet als ‘straf’, maar meer als een manier om even te kalmeren. Het kind mag immers gewoon even alleen spelen op zijn kamer en zelf weer zijn kamer uit komen wanneer hij weer wat rustiger is geworden. Daarbij wordt het kind ‘savonds onder geheel andere omstandigheden naar bed gebracht. Op een gemoedelijke manier dat gepaard gaat met gezelligheid, samen nog even voorlezen, knuffelen, een gezellig nachtlampje erbij aan, etc, waardoor het kind het ‘gaan slapen’ mijns inziens helemaal niet in verband brengt met het ‘afkoelmoment’ dat eerder plaatsvond.
In de meeste gevallen is het zelfs beter om je kind even alleen te laten spelen. De kans is namelijk groot dat wanneer je kind echt even te vermoeid is en hierdoor een rot humeur heeft, het buiten ook waarschijnlijk alleen maar problemen zal veroorzaken (ruzie zoeken of zelfs vechten?) met vriendjes of vriendinnetjes.
Leon Eisenberg, geestelijke vader van ADHD geeft op zijn sterfbed toe dat ADHD een verzonnen ziekte is ter bevordering van de verkoop van Ritalin.
Drie jaar later na verschijning van dit boek:
2 september 2013
Als jij, of iemand die je kent, een kind heeft dat gediagnosticeerd is met ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder), is de kans groot dat het eigenlijk prima gaat met het kind. Dat is wat de “bedenker” van ADHD, Leon Eisenberg, vermoedelijk zou zeggen als hij nog in leven was. Op zijn sterfbed, gaf deze psychiater en autisme pionier toe dat ADHD in feite een “fictieve ziekte” is, wat betekent dat miljoenen jonge kinderen op dit moment onnodig zware, geestverruimende medicijnen voorgeschreven krijgen, die voorbode zijn van een leven vol medicijnverslaving en mislukking.
Zoals uitgelegd door Bradlee Dean, gastheer van de Amerikaans radioshow The Sons of Liberty, die ook schrijft voor The D.C. Clothesline, was ADHD slechts een theorie die ontwikkeld werd door Eisenberg. Er werd nooit bewezen dat het een verifieerbare ziekte is, hoewel Eisenberg en vele anderen flink geprofiteerd hebben van de wijdverspreide diagnose. De moderne psychiatrie blijft er ook van profiteren, en helpt om de schatkist van de farmaceutische industrie te vullen, door kinderen vroeg verslaafd te maken aan gevaarlijke psyche-stimulerende medicijnen zoals Ritalin (methylfenidaat) en Adderall (amfetamine, dextroamphetamine gemengde zouten).
Medicijnverslaving
“ADHD is bedrog, met de intentie kinderen aan te moedigen tot een leven van medicijnverslaving en dit te rechtvaardigen,” zei Dr Edward C. Hamlyn, één van de oprichters van The Royal College of General Practitioners in 1998 over de verzonnen conditie. Aansluitend aan deze gedachte, zeggen psychiaters Peter Breggin en Sami Timimi, die beiden tegen pathologisering van de symptomen van ADHD zijn, dat ADHD meer een sociale constructie is dan een objectieve “stoornis”.
Winst
Het oorspronkelijke doel voor pathologisering van ADHD symptomen, was natuurlijk om meer winst voor de farmaceutische industrie te genereren. Volgens de groep Citizens Commission on Human Rights International (CCHRI), die opkomt voor het publieke belang, nemen ongeveer 20 miljoen Amerikaanse kinderen momenteel gevaarlijke, dure, psychiatrische medicijnen voor bedachte gedragsmatige aandoeningen zoals ADHD. En bij nog eens ca. één miljoen kinderen is schaamteloos toegegeven dat er een verkeerde diagnose gesteld is met verzonnen gedragscondities, waarvoor psychiatrische medicatie wordt voorgeschreven.
Omzetgroei
“Vergeet niet dat er maar twee manieren zijn waarop farmaceutische bedrijven geld kunnen verdienen: nieuwe geneesmiddelen ontwikkelen, en nieuwe ziekten bedenken die al uitgevonden medicijnen kunnen behandelen,” schrijft Dr Jay Parkinson, MD, MPH, over de creëer-nep-ziekte industrie. “In de afgelopen tien jaar, hebben grote farmaceuten maar liefst 10 nieuwe medicijnen per jaar gemaakt,” voegt hij eraan toe, en merkt op dat veel van de mensen die verteld is dat ze last hebben van ADHD eigenlijk last hebben van “het gevolg van slecht ontwerp”, doelend op het conventionele sociale en educatieve systeem dat unieke individualiteit niet kan en wil herkennen.
Jacob Barnett
Dit is zeker het geval voor Jacob Barnett, een 14-jarige autistisch genie wiens moeder werd verteld dat haar zoon waarschijnlijk nooit zou lezen of schrijven. Vandaag de dag is Jacob al bezig met zijn Master’s Degree in de kwantumfysica, terwijl de meeste van zijn leeftijdsgenoten nog steeds op de middelbare school zitten. Hij is momenteel ook bezig met het ontwikkelen van zijn eigen originele theorie in astrofysica, blijkt uit recente rapporten.
“De psychiatrische en farmaceutische industrie besteedt per jaar miljarden dollars om het publiek, wetgevers en de pers te overtuigen dat psychiatrische aandoeningen zoals bipolaire stoornis, depressie, Attention Deficit Disorder (ADD / ADHD), Post Traumatische Stress Stoornis, enz. medische aandoeningen zijn en op één lijn liggen met verifieerbare medische aandoeningen zoals kanker, diabetes en hart- en vaatziekten”, legt CCHRI uit. “Maar anders dan echte medische aandoening, zijn er geen wetenschappelijke tests om het medische bestaan van een psychiatrische stoornis te controleren.”
Bron: www.aHealthylife.nl (Vertaling – Romy Quint)
______________________________________________________________
Kinderdagopvang
5 november 2013
Kinderen die vaak in dagopvang belanden, lopen een groter risico op gedragsproblemen, vooral hyperactiviteit. Dat concluderen onderzoekers van de universiteit van Oxford. Tijdens de studie werd gekeken hoe verschillende types van verzorging het gedrag van kinderen kunnen beïnvloeden. Al snel werd duidelijk dat de sterkste en meest consistente invloed afkomstig is van de thuisomgeving en afhankelijk van de mate waarin de moeder instaat voor de zorg. Experten spreken van een “dramatische stijging” van het aantal voltijds werkende mama’s en nemen daarom de gevolgen van kinderopvang onder de loep.
“Kinderen die meer tijd spenderen in dagopvang zijn veel vaker hyperactief. Wie daarentegen een persoonlijke oppas krijgt of vaak door de grootouders verzorgd wordt, heeft vaker problemen met leeftijdsgenootjes”, verklaart professor Alan Stein. Kinderen die ’s morgens voor de schooldag al in een speelgroep belanden, ervaren dan weer veel minder sociale problemen.
Bron: www.demorgen.be
______________________________________________________________
Interesse in dit onderwerp? Dan is de website van Fernand Haesbrouck (apotheker in de psychiatrie) een absolute aanrader.
______________________________________________________________
Deel 1
Deel 2
GGZ geeft training Positief Opvoeden en adviseert hierbij mijn boek: ‘Hoezo ADHD?’ te gebruiken ter ondersteuning.