Een diploma-uitreiking om van te huilen
Een diploma-uitreiking om van te huilen
door Marjolein Hurkmans
Het is bloedheet in de aula van de kerk. Het zweet loopt in straaltjes langs mijn slapen, mijn schoenen heb ik stiekem uitgeschopt. Met een temperatuur binnen die boven de 30 graden uitstijgt, gaan mijn voeten niet meer zo goed samen met de nette pumps die ik voor de diploma-uitreiking van mijn Jongste heb aangetrokken.
104 kinderen hebben het gehaald op deze school dit jaar; een record aantal. Ze worden in clubjes toegezongen. Soms met teksten waarvan ik me afvraag wat ze doen met de kinderziel. Over de jongens die altijd stiekem rookten op de toiletten bijvoorbeeld. God, ik hoop dat de ouders al wisten van hun kinds verslaving. Anders kan deze avond nog een vervelend staartje krijgen tijdens de afterborrel.
Diagnose asperger
De warmte verdrijft bijna de opluchting dat deze vier ellendige jaren erop zitten. Straks, ergens tegen middernacht, verlaten we de middelbare schooltijd van onze zoon en komen we er nooit meer terug. Al in de bruglas werd hij het slachtoffer van ernstige pesterijen, er werd nauwelijks ingegrepen. En ik was een slappe moeder. Ik dacht dat het wel los zou lopen met mijn kind. Dat veel liefde en warmte van huis uit hem er wel doorheen zouden trekken.
Dat was niet zo. Mijn vrolijke zoon werd een stug in zichzelf gekeerd jongetje, kreeg de diagnose asperger opgeplakt en moest uiteindelijk naar een lager schooltype. Ik stond erbij en keek ernaar.
Natuurlijk had ik in de media gelezen over dit soort gevallen, de ongelukkige kinderen en de machteloze ouders. Ik had alleen nooit gedacht dat we zelf ooit de hoofdrol in zo’n verhaal zouden spelen. Afijn, het is voorbij. De laatste twee jaar van de middelbare school bracht Jongste door op een kleine dorpsmavo en volgend jaar gaat hij naar het MBO. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
De kinderen worden in clubjes het podium opgeroepen: de sportievelingen, de muzikale leerlingen, maar ook het clubje dat week in week uit moest nablijven, het groepje dat stilletjes in een hoekje de tijd uitzat, de pubers die allemaal met scooters naar school kwamen. Mijn zoon zit er steeds niet bij. Ook niet bij de leerlingen die net als hij allemaal een onleesbaar handschrift hebben en op laptops hun proefwerken moesten maken. En niet bij de kinderen met een rugzakje of de eenlingen. Hij had in alle drie die groepen gepast. (Als het maar een etiketje heeft waar men aan kan verdienen immers?)
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fxNGI4lSBQQ]
Terwijl het steeds warmer wordt, bekruipt me een vreselijke angst: ze zijn hem vergeten. Ook dat nog. Zou wel de perfecte anti-climax zijn, dat ie nou gewoon zijn diploma niet mee naar huis krijgt en het wordt nagestuurd. En daar lijkt het inderdaad op uit te draaien. Want de avond is ten einde, het volledige docentencorps komt het podium op. Om me heen vergelijken leerlingen hun cijferlijsten. Alleen mijn kind heeft niks.
Jij bent de beste
En dan gaan ze zingen. Alle leraren tegelijk. Op de melodie van ‘We are the champions’: ‘jij bent de beste, jij bent de beste, jij bent de beste van de school!’ En daar staat mijn kind, alsnog. Als allerlaatste op dat podium. In zijn hand trots die lijst met de hoogste cijfers. Hij straalt. En de tranen stromen over mijn wangen. Maar dat ziet toch niemand door al dat zweet.
LINK naar de website
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ottMZyGwGok]
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=DBvE_Kllt2M]
Men vergeet dat al deze kinderen met een etiket, er hun leven lang last van houden, het idee dat ze anders waren dan anderen en dat dus dankzij deze volwassenen die het z.g. zo goed weten allemaal.
Veel ouders gaan mee, in wat een leerkracht zegt, het zal wel waar zijn, want iemand heeft een opleiding voor gehad immers.
Als men tegenspreekt kan men zelfs problemen krijgen met de school.